Δεν το έχουμε κρύψει εδώ στο Avopolis πόσο fans είμαστε του RJD2. Από το πρώτο ολοκληρωμένο άλμπουμ του (με τίτλο "Deadringer") για την αγαπημένη εταιρία των hip-hop κριτικών, τη Definitive Jux φυσικά, αρχίσαμε να γράφουμε διθυράμβους και να τον τοποθετούμε στα μεγάλα παγκόσμια ταλέντα. Μπορεί να μη διεκδικούσε βραβείο αυθεντικότητας -χαρακτηριζόμενος από πολλούς ως κλώνος του DJ Shadow- αλλά ήταν φανερό ότι ο τότε 25ρης "το 'χε".
Στη συνέχεια επέστρεψε το 2004 με το "Since We Last Spoke" (τότε που αναμέναμε σαν τρελοί να τον δούμε από κοντά στο ΑΝ και μείναμε με τη χαρά...), το οποίο κρατούσε την καλοδεμένη και ευφυέστατα χτισμένη sampleteria του, τα μυστήρια hip-hop beats του, μα βάδιζε προς πιο μελωδικά και ορισμένες φορές πιο 70s pop/rock μονοπάτια. Στο νέο άλμπουμ (που τον βρίσκει και σε νέα εταιρία) η διαδικασία αλλαγής ολοκληρώνεται και το τελευταίο στοιχείο κυριαρχεί. Δε θα υποστήριζα ότι επικρατούν οι παραδοσιακές τραγουδιστικές δομές όπως λέγεται, ίσα-ίσα που ακούγεται ακόμα πιο εκκεντρικό, όταν τα break-beats, οι funky κιθάρες και ο ήχος της Ninja Tune πιάνονται χέρι χέρι με αληθινά όργανα, φωνητικές αρμονίες και ψυχεδελικές ευωδίες, φτιάχνοντας ένα album αρκετά πειραματικό με την ευρεία έννοια του όρου.
Είναι εμφανές ότι ο RJD2, έχοντας ακολουθήσει αρκετά τη DJ Shadow φόρμουλα στο παρελθόν, προσπαθεί πλέον να δημιουργήσει το δικό του υβρίδιο, κι αυτό κάθε άλλο παρά εύκολο είναι -ίσως να αποδεικνύεται δε και αποπροσανατολιστικό. Στην προσπάθειά του αυτή έχει φτιάξει ένα σύνθετο έργο ετερόκλητων αισθητικών κόσμων που όμως μένει εύκολα από λάδια καθώς λείπει η ουσία. Είναι επίσης φανερό -καλώς ή κακώς- ότι εξακολουθεί να αποδίδει στο μάξιμουμ όταν καταπιάνεται με το στυλ με το οποίο τον έχουμε συνηθίσει. Όπως και να ΄χει, δύο πανέμορφα κομμάτια ("Work It Out", "Get It") και ακόμα δύο ενδιαφέρουσες ιδέες ("Beyond", "Sweet Piece") σαφώς δεν αρκούν για το δικό του επίπεδο...
