Επανακυκλοφορία της τετραπλής συλλογής (δύο συνολικά album των 2 cd) με επιλογές του Γιάννη Πετρίδη από το ρεπερτόριο της Virgin. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, η αξιόλογη προσπάθεια δε φιλοδοξεί(-ούσε) να χαρτογραφήσει όλα τα μουσικά είδη της εποχής. Ωστόσο, με το υφολογικό εύρος να αναμετράται με τους εύλογους εγγενείς περιορισμούς, το αποτέλεσμα ακούγεται αρκετά ενδιαφέρον.
Ξεκινώντας από το Vol.2 (όπως πάντα, ανάποδα), μπορούμε να πούμε ότι σίγουρα έχουν υπάρξει καλύτερες στιγμές των Magazine από το ψύχος των keyboards που καταλαμβάνουν το κομμάτι που άνοιγε το τελευταίο άλμπουμ τους, "Magic, Murder and the Weather", αλλά η συνέχεια είναι καταιγιστική: Μεταμοντέρνες διασκευές από τους masters του new wave πειραματισμού (Flying Lizards), πρώιμοι OMD ("Julia's Song"), κολλητικό funky μπάσο από το "Tin Drum" των Japan ("The Art of Parties"), post-punk rock από τους κάτι-παραπάνω-από-εμπνευστές των Nirvana ("Killing Joke" - βλ. κόπια του "Come As You Are"), straight-forward pop από τους Heaven 17 (ίσως το μεγαλύτερό τους hit: “Temptation”), το γνωστό-κομμάτι μαχαίρι για κάθε νοσταλγικό ταξίδι (Simple Minds - "Someone, Somewhere In Summertime"), o συνδετικός κρίκος Human League και Heaven 17, οι B.E.F. στη συνεργασία τους με το μακαρίτη Billy MacKenzie, "The Secret Life of Arabia" (μία από τις απίστευτες διασκευές του "Music Of Quality and Distinction Volume One"), το δεύτερο καλύτερο κομμάτι των Culture Club (το "Time", το οποίο ακολούθησε ως single το θρίαμβο των "Do You Really Want to Hurt Me?"), Talking Heads (το hit "Road to Nowhere") και φυσικά Pale Fountains για μια δόση από quiet pop κίνημα, ska από τους δύο βασικούς εκπροσώπους, The Specials και Selecter, και η psych-rock ηχογράφηση των XTC ως The Dukes Of Stratosfear. Πηγαίνοντας στο Vol.1, οι εκπρόσωποι των ίδιων ρευμάτων κάνουν ξανά την εμφάνισή τους (XTC, The Flying Lizards, Human League, The Motors, Killing Joke, OMD, Skids, Blondie). Είναι σαφώς το πιο εμπορικό μέρος εκ των δύο (με τα "Electricity", "Enola Gay", "It's My Life", "One Way or Another", "Echo Beach"), αλλά θα μπορούσαμε να ζήσουμε άνετα πλέον χωρίς κομμάτια όπως τα "Working for the Yankee Dollar" (Skids) ή "Love and loneliness" (The Motors) ή ακόμα πιο β΄διαλογής προσθήκες.
Σε χαλεπούς καιρούς για τη δισκογραφία, το άλμπουμ αυτό απευθύνεται μάλλον στους τριακόσιους του Λεωνίδα (κυριολεκτικά πιά;) που απέμειναν να ακολουθούν φανατικά την εκπομπή του θρύλου του ραδιοφώνου και στους λάτρεις μιας art-rock / post-punk / νεορομαντικής / synth-pop / ska πλευράς της παρεξηγημένης δεκαετίας, οι οποίοι όμως πιθανότατα να έχουν στην κατοχή τους δίσκους των XTC, Human League, The Motors, Heaven 17 και Blondie που ανακυκλώνονται σε κάθε δισκάκι εδώ. Καμία συζήτηση, βέβαια, για την επιδραστικότητα και τον πρωτοποριακό χαρακτήρα αυτών των εκδόσεων που -κόντρα σε κάθε χαμηλή εμπορική προσδοκία- αγαπήθηκαν από το πιο ενεργό και διψασμένο, τότε, κοινό.
Υ.Γ. Μόνη ένσταση της παρούσας έκδοσης (που σαφώς δε μπορεί να επηρεάσει ούτε στο ελάχιστο την άποψη περί του μουσικού μέρους) είναι η έλλειψη επιμέλειας των κειμένων του συνοδευτικού booklet, γεγονός που επίσης φανερώνει την έλλειψη budget από πλευράς των εταιριών για τόσο σοβαρές προσπάθειες και την προχειρότητα με την οποία αντιμετωπίζεται η έκδοση μιας συλλογής. Και δε μιλάμε μόνο για συντακτικά ή λάθη σε ονόματα (Flying Lizards και όχι Flying Lizzards, No Doubt και όχι No Dought, Billy MacKenzie και όχι Billie McKenzie, Doctor of Madness και όχι Docktor of Madness) που σαφώς συμβαίνουν εκ παραδρομής, αλλά για ορθογραφικά που θυμίζουν έκδοση fanzine (ταύτηζαν, επηροές, μελλοδραματισμό, πρωτοπορειακά, συμπερηληφθούν, μυνήματα, έχωντας, από την πόλι κ.α.) και αναγραμματισμούς (ταργουδιστής) που φανερώνουν ότι ουδείς διάβασε το τελικό αποτέλεσμα πριν φύγει για το τυπογραφείο...
