Δεν ξέρω αν τελικά ο τίτλος Spleen προέρχεται από το θαυμάσιο ομότιτλο ποίημα του Paul Verlaine (1874) ή αν εμπνεύστηκε από τον πίνακα της Ολλανδής Iris van Dongen που κοσμεί το εξώφυλλο της εν λόγω κυκλοφορίας. Ξέρω όμως ότι η Μαρία Παρούση πήρε άριστα στο μάθημα της αισθητικής, διαλέγοντας 15 τραγούδια-καρπούς χαμηλών, ρομαντικών φωτισμών και μελαγχολικών διαδρομών, τα οποία υπόσχονται πιστή συντροφιά για τις μικρές νυχτερινές ώρες ή για τις μοναχικές στιγμές όσων κάνουν τον κόπο να τσεκάρουν ετούτη εδώ τη συλλογή.
«Ε, βέβαια, τι θα έγραφες εσύ», μπορεί να σπεύσουν να πουν ορισμένοι από όσους παρακολουθούν τα πράγματα στην εγχώρια μουσική δημοσιογραφία, βλέποντας στις ευχαριστίες τα ονόματα του εκδότη του Avopolis και διαφόρων πρώην και νυν αρχισυντακτών και συναδέλφων μου στο Sonik. Απέναντι σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο δεν βρίσκω καλύτερη υπεράσπιση της ειλικρίνειας των λόγων μου από μια πρόχειρη ματιά στο τι επέλεξε για το Spleen η Μαρία Παρούση. Η συλλογή ξεκινάει με το σύντομο - μα πόσο κομψό! - “Angel Angel Down We Go Together” του Morrissey και συνεχίζει με το “Love Letter” - ένα τραγούδι που αποκλείεται να μην έχετε προσέξει αν ακούτε στα σοβαρά Nick Cave & The Bad Seeds - και το “Lilac Wine” του μη χρήζοντος περαιτέρω συστάσεις (όπως θέλω να πιστεύω) Jeff Buckley. Για τη συνέχεια δε επιφυλάσσει στιγμές που τα ραδιόφωνα ποτέ δεν έπαιξαν όσο τους έπρεπε, μα που σε μια καλύτερη κοινωνία θα ήταν δικαιωματικά μεγάλες mainstream επιτυχίες. Τέτοιες είναι η όμορφη συνεργασία του Yann Tiersen με την Elizabeth Frazer (“Mary”), η ιδιοσυγκρασιακή διασκευή των Faultline και του Michael Stipe των R.E.M. στο αθάνατο “Greenfields” των Easy Riders, ο ρομαντισμός του “Bain On The Pretty Ones” του Ed Harcourt, το “Stolen Property” των αδίκως παραγνωρισμένων Triffids, η λεπτεπίλεπτη pop του “Treasure Lost And Found” των Mecano ή το επικολυρικό “Troy” της Sinéad O’ Connor. Τέλος υπάρχει και μια έκπληξη, μια διασκευή (ειδικά για το Spleen) του Νίκου Βελιώτη στο “But Not Tonight” των Depeche Mode, διασκευή αναμφίβολα τολμηρή, αν και όχι με ιδιαίτερα ικανοποιητικά αποτελέσματα.
Όλα τα παραπάνω αρκούνε νομίζω για να πιστοποιήσουν ότι η Μαρία Παρούση συγκρότησε μια συλλογή εξαιρετικής καλαισθησίας, από τις καλύτερες που έχουν παραχθεί ως τώρα στη χώρα μας. Πέρα όμως από τα τραγούδια, μέρος της επιτυχίας έχει πιστεύω και η αίσθηση που σου μεταδίδει το Spleen, αίσθηση που προσωπικά με πήγε πίσω στα μαθητικά μου χρόνια, όταν η ανακάλυψη του θαυμάσιου κόσμου της μουσικής γινότανε με χειροποίητες κασέτες που φτιάχναμε ο ένας φίλος για τον άλλον (πράγμα που επισημαίνει πολύ εύστοχα και το συνοδευτικό κάτι-σαν-δελτίο-τύπου του Χρήστου Παπαμιχάλη). Κάτι από τη ζεστασιά και τη μαγεία αυτής της τόσο αγαπητής κάποτε διαδικασίας κατόρθωσε να κρύψει μέσα του το Spleen, αποκτώντας έτσι μια ακατανίκητη αύρα.
