Το φτηνιάρικο keyboard που έκανες δώρο στη δεκάχρονη ανιψιά σου, ένα (αναλογικά) εξίσου πάμφθηνο μπάσο και ένα δανεισμένο drum kit δε θα γίνουν ποτέ αντικείμενα ανακύκλωσης αν πέσουν στα χέρια δαιμόνιων μουσικών όπως τούτοι οι Βρετανοί.
Διαθέτουν αθώες pop μελωδίες που όχι μόνο δεν αρκούνται στα χιλιοτραγουδισμένα "να, να, να" με τις χιλιοπαιγμένες κιθαριές, αλλά οδηγούν κάθε μελωδία με φαζαριστά casio keyboard riffs. Κάτι σαν τους Postal Service για πειραγμένα indie kids που δεν ενοχλούνται από το ενοχλητικό παιδικό πιανάκι, αλλά αντίθετα αναγνωρίζουν στα 15 tracks ακόμα και εφευρετικά synth rockers.
Χωρίς να αποφεύγουν τις επαναλήψεις, μπορούμε να πούμε μετά βεβαιότητος ότι κομμάτια όπως το "True Love Weighs A Tonne" δε θα ακούγονταν τόσο πιασάρικα και τόσο ευφυή, μέσα στην απλότητά τους, όσο ακούγονται υπό αυτές τις συνθήκες. Για να μην πούμε πόσο υπέροχα μαλάκας αισθάνεσαι συντονιζόμενος σε χαζοχαρούμενες φωνητικές αρμονίες εκτόνωσης μιας αθεράπευτα εφηβικής απόγνωσης (“I love you, but I’m scared I’ll fuck it up”, "You’ll never know my suffering, I can’t bare to look at him”)...
