Τρία bright pop κομμάτια με upbeat κιθάρες, post-punk αναφορές και ζαχαρωτές φωνητικές αρμονίες ("This is a song", "Take a chance" και "Runnin' out") αρκούν για να συγχωρήσουμε το υπόλοιπο άλμπουμ. Κάποιες ντελικάτες μπαλάντες χάνονται σε μια φλύαρη αντιμετώπισή τους, οι ιδέες κρατούν λίγο και χάνονται στο χάος μιας lazy, ακατάστατης παραγωγής, ενώ ακόμα και ο Robert Kirby, γνωστός από τη δουλειά του με το Nick Drake, δεν καταφέρνει και πολλά στα έγχορδα που ενορχηστρώνει. Σε σχέση με την πρώτη τους δισκογραφική δουλειά, λοιπόν, το skip δουλεύει εργολαβικά...
Όχι πάντως ότι η μία πλευρά τους διαφέρει συναισθηματικά από την άλλη -πίσω από τις ηλιόλουστες αρμονίες κρύβονται τραγούδια απόρριψης, απώλειας και της πικρής πλευράς του έρωτα. Απλά, το χαρούμενο προσωπείο τους δίνει την εθιστική αίσθηση του γλυκόπικρου, του αιθέριου και παράλληλα του μελαγχολικού.
Και συν τοις άλλοις, πόσες μπάντες σήμερα γράφουν (έστω και μόνο στα κέφια τους) αξιόλογη radio-friendly pop που σιγοψιθυρίζεις;
