Τούτοι οι άνθρωποι – περί αυτού του τετραμελούς συγκροτήματος από τη Βαλτιμόρη ομιλώ – έχουν ανακαλύψει ένα και μοναδικό είδος τραγουδιού – σε επίπεδο σύνθεσης φόρμας και αισθητικής έκφρασης – πού το επαναλαμβάνουν επί σαράντα λεπτά- όσο διαρκεί αυτό το δεύτερο άλπουμ τους. Από το τρίτο κιόλας τραγούδι – και να υπολογίζεται πως απομένουν άλλα έξι – όλα ακούγονται σαν να οδηγούν σε ένα αδιέξοδο, σε ένα art-punk rock τέλμα, το οποίο ήδη από τόσο νωρίς φαντάζει ανυπόφορο.
Απ’ ότι φαίνεται, οι Wildeness , ενώ είχαν πάρει το δρόμο προς την εντοσθιακή κατάθεση και την πνευματική φανέρωση, ξεστράτησαν προς τη σκυθρωπή δυσθυμία και τη συνοφρυωμένη επιτήδευση με κύρια χαρακτηριστικά την αργόσυρτη ανάπτυξη, τις μονότονες σαν καταρράκτης κιθάρες και τη γεμάτη υπαρξιακή αγωνία ερμηνεία. Αυτή η τελευταία ειδικά, σε κάνει να αναρωτιέσαι εάν είναι προσποιητή – οπότε είναι για γέλια – ή εάν είναι φυσική, οπότε ο άνθρωπος έχει σοβαρό πρόβλημα.
Φαντάζομαι τελικά, πως αν οι Killing Joke βρίσκονταν σε φάση κατατονίας ή αν πλησιέστερα οι Essence – Ολλανδοί κλώνοι των Cure από τα 80ς – διασταυρώνονταν με τους Savage Republic, ότι κάπως έτσι μπορεί και να ηχούσαν.
