Στις μέρες μας υφίσταται μια πλούσια φουρνιά αμερικάνικων συγκροτημάτων, τα μέλη των οποίων μεγάλωσαν στη διάρκεια των 90ς ακούγοντας ετεροχρονισμένα το Βρετανικό σκοτεινό και απαισιόδοξο ροκ των Joy Division και των Chameleons. Αυτό είναι το ένα σενάριο – και μάλιστα το λιγότερο πιθανό.
Το πιο λογικό είναι να μεγάλωσαν ακούγοντας Cure και U2, να εξελίχθησαν σε μια emo – rock μπάντα, για να καταλήξουν σε κάτι ανάμεσα από Interpol και Editors. Το πενταμελές αυτό συγκρότημα από το Όστιν του Τέξας με αυτό το απίθανο όνομα όμως έχει και κάτι περισσότερο : την ατμοσφαιρική διάθεση των Engineers και το μελωδικό μελοδραματισμό των Dears. Παρ` ότι το ύφος, λοιπόν, είναι οικείο (λυρικά κιθαριστικά ξεσπάσματα, υπνωτικός ρυθμός, μελαγχολικές μελωδίες, περιβαλλοντικά ηχητικά υποστρώματα), οι …Darkness ηχογράφησαν ένα άλπουμ – σε παραγωγή του Paul Barker από τους Ministry – αντάξιο των επιρροών του, επιλέγοντας ως λειτουργικό χώρο δράσης το δωμάτιο και όχι το indie-club. Γι’ αυτό και ο ήχος τους είναι ζεστός και κυματοειδής και ουχί παγωμένος και ασφυκτικός.
Στο δε κέντρο του άλμπουμ βρίσκονται τρείς δυνατές συνθέσεις, η μία καλύτερη από την άλλη: το “We Choose Faces”με το εκστατικό φούσκωμα, το επικό-λυρικό “Last Ride Together”και το “At Last Is All”. Για δε το τέλος φυλάνε το καλύτερο τραγούδι που δεν αξιώθηκαν ποτέ να γράψουν οι Love & Rockets (παρακλάδι των Bauhaus από τα 80s). Αν είστε λοιπόν φίλοι του μουσικού αυτού ύφους μην αγνοήσετε την εν λόγω μπάντα.
