Αν ο Tom Waits ήταν ένας από εκείνους τους φλογερούς, περιπλανώμενους gospel ιεροκήρυκες της δεκαετίας του 1920 με ένα banjo στο χέρι αντί για κιθάρα, το πιθανότερο είναι πως θα ηχούσε κάπως σαν τον William Elliott Whitmore. Το Song Of The Blackbird δεν ξεπερνά τα standards των προηγούμενων δισκογραφικών καταθέσεων του Whitmore, βαδίζει όμως στο ίδιο πλαίσιο και δείχνει ότι ο δημιουργός είναι ακόμα σε θέση να αρμέγει τα όσα τον κατέταξαν σε μια από τις πιο ιδιαίτερες περιπτώσεις στον χώρο της λεγόμενης americana.
Το Song Of The Blackbird διαλέγει να κινηθεί στα ηχητικά σταυροδρόμια μεταξύ blues, country και gospel, χωρίς όμως να του λείπει και η απαιτούμενη ροκιά. Δεν είναι album για όλες τις στιγμές, είναι όμως φοβερή συντροφιά για συγκεκριμένες ώρες και διαθέσεις της ημέρας, εκείνες δηλαδή που προσπαθείς να βάλεις σε μια - μάταιη - τάξη το κουβάρι του μυαλού και της ζωής σου, είτε ατενίζοντας τον γκρίζο, συννεφιασμένο ορίζοντα είτε το ταβάνι του σπιτιού σου. Τραγούδια σαν το “Lee County Flood”, το “Take It On The Chin” ή το “One Man’s Shame” δείχνουν να έχουν γραφτεί ακριβώς σε τέτοιες ή για τέτοιες στιγμές και παρά το ότι πολλοί μπορεί να σταθούν αδιάφοροι απέναντι στα θέματα που απασχολούν τον Whitmore (π.χ. θάνατος, αμαρτία), οι μελωδίες του αρκούν ώστε να δημιουργηθεί ο απαιτούμενος ψυχικός σύνδεσμος με τον κόσμο του.
Μένει βέβαια να μας αποδείξει κάποια πράγματα ακόμα ο William Elliott Whitmore, κυρίως ότι μπορεί να πραγματοποιήσει το άλμα εκείνο που οδηγεί από την αξιόλογη ιδιαιτερότητα στη σπουδαιότητα. Για την ώρα όμως δεν νομίζω ότι δικαιούμαστε να έχουμε και ιδιαίτερα παράπονα από τα πονήματά του…
