Ένας θρίαμβος είναι με πολύ λίγα λόγια το νέο, πολυαναμενόμενο album του μεγαλύτερου hip-hop ονόματος της εποχής μας, αφού βρίσκει τον Andre 3000 και τον Big Boi να συνεχίζουν να αναπροσαρμόζουν και να αποδομούν τα παραδοσιακά hip-hop όρια κατά τρόπο εμπνευσμένο μα και πολύ απολαυστικό.
Αφορμή για το Idlewild υπήρξε η ομώνυμη ταινία που σκαρώσανε οι Outkast, της οποίας αποτελεί κατά έναν τρόπο το soundtrack. Η υπόθεση διαδραματίζεται στον Μεσοπόλεμο, σε ένα μαύρο night club της εποχής της ποτοαπαγόρευσης, ένα κλίμα που μεταφέρεται πολύ πετυχημένα στο album με το υποβλητικό intro και το κινηματογραφικής υφής “Mighty O” (με το έξυπνο sample από το “Minnie the Moocher” του Cab Calloway) και διατηρείται στη συνέχεια χάρη σε διάφορα σύντομα ιντερλούδια με διαλόγους από το film. Πιο ουσιώδες όμως από όλα αυτά είναι ότι με αφορμή την ταινία οι Outkast συνεχίζουν ό,τι ξεκίνησαν με το Stankonia και το Speakerboxxx/The Love Below, κατορθώνοντας μάλιστα να μην επαναλάβουν τους εαυτούς τους: θολώνουν δηλαδή εντελώς τα hip-hop όρια και προχωρούν προς μια μαύρη μουσική κατεύθυνση η αισθητική της οποίας αντλεί τόσο από το hip-hop, όσο και από την κλασική soul, το R’n’B, τη jazz, ακόμα και τα blues (“Dyin’ To Live”) αλλά και τα gospel (“Mutron Angel”). Με δυσκολία ονομάζεις λοιπόν αυτό που ακούς hip-hop, από την άλλη όμως είναι εξίσου δύσκολο να το ονομάσεις κάπως, πέρα από σύγχρονη μαύρη μουσική.
Το Idlewild όμως δεν είναι μόνο πρωτοποριακό. Είναι συνάμα απολαυστικό και πολύ, μα πολύ άμεσο - εύκολα τα singles του θα ακουστούν από τις μάζες και θα πιάσουν τις ψηλές κορυφές των charts και στις δύο όχθες του Ατλαντικού. Η διάρκειά του είναι βέβαια μεγάλη (78 λεπτά) και αναπόφευκτα ίσως δεν έχουν όλες οι στιγμές του το ίδιο ενδιαφέρον (το “Greatest Show On Earth” όπου συμμετέχει η Macy Gray είναι ας πούμε απογοητευτικά επίπεδο, ενώ το “A Bad Note” φλύαρο). Διαθέτει όμως τη συνεκτική φιλοσοφία ενός ολοκληρωμένου album καθώς και ορισμένα θεσπέσια τραγούδια. Προσωπικά ξεχώρισα το αριστουργηματικό “Call The Law” με τη σαγηνευτική ερμηνεία της ανερχόμενης ντίβας Janelle Monaé, το “The Train” με τις εξαιρετικές του τρομπέτες, το έξω καρδιά “PJ & Rooster”, το φινετσάτο “Hollywood Divorce” (με συμμετοχή του πανταχού παρόντος Snoop Dogg) καθώς και το ατόφιο R’n’B του “N2U” - χωρίς κάτι τέτοιο να σημαίνει ότι οι αξιόλογες στιγμές του Idlewild εξαντλούνται στα παραπάνω.
Επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, πιστεύω ότι όλα τα παραπάνω συνοψίζονται λέγοντας ότι το Idlewild είναι ένα album-σταθμός, το οποίο θα πρέπει να μεριμνήσετε να αποκτήσετε αν σας ενδιαφέρουν πραγματικά οι μουσικές εξελίξεις της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα.
