Αν και βετεράνοι πλέον (υπάρχουν από το 1989), οι Roots είναι από τα λίγα hip-hop groups που οι νέες τους δουλειές αναμένονται με αγωνία και έξω από τους κύκλους όσων είναι συναισθηματικά προσκολλημένοι με τον ήχο τους. Κι αυτό γιατί έχουν πολλές φορές αποδείξει ότι είναι μια μπάντα ανήσυχη, που δεν αρκείται στα κεκτημένα της αλλά ψάχνει νέες κατευθύνσεις - και μάλιστα χωρίς να σκάνε και ιδιαίτερα για την εμπορική τους προοπτική.
Το νέο album του Black Thought και της παρέας του δεν είναι δισκάρα, από την άλλη όμως δεν πρόκειται να απογοητεύσει ούτε τους fans ούτε τους φίλους που παρακολουθούν την πορεία τους. Είναι συμπαγές, ακούγεται ως σύνολο, δεν ξεμπερδεύεις εύκολα με μια ακρόαση και διαθέτει ορισμένες κομματάρες για τις οποίες κάμποσοι στο hip-hop κύκλωμα θα σκότωναν για να έχουν γράψει. Παράλληλα, το Game Theory είναι μια δουλειά που δεν έχει χάσει την επαφή με την πραγματικότητα: τη ζει, τη σχολιάζει, θυμώνει με αυτήν, παραλογίζεται μερικές φορές, ό,τι και να κάνει πάντως επιδεικνύει μια στιχουργική ποιότητα η οποία μπορεί να μην φτάνει ίσως στα επίπεδα προηγούμενων albums των Roots, στέκει όμως κάτι κλίμακες πιο πάνω από όλους αυτούς τους νεόκοπους hip-hop βαρύμαγκες που εξαντλούν την οργή τους σε τελεσίγραφα και απειλές προς κάθε κατεύθυνση ενώ λικνίζονται ανάμεσα σε καλλονές με bikini.
Ήδη από το ξεκίνημα το “False Media” στήνει μια ατμόσφαιρα γκρίζα και κλειστοφοβική, την οποία εξερευνούν στη συνέχεια διεξοδικότερα τα θαυμάσια “Don’t Feel Right” και “In The Music”. Άλλα highlights είναι το “Here I Come” (με guest vocals από τον Malik B και τον Dice Raw των Nouveau Riche) και το πιο lay-back-and-relax “Atonement”, το οποίο περιλαμβάνει ένα αναπάντεχο sample από το “You And Whose Army” των Radiohead - απόδειξη των πολυσυλλεκτικών ακουσμάτων των Roots. Όλα αυτά καθιστούν το Game Theory ένα πολύ καλό album, που ανανεώνει την πίστη μας στην κολεκτίβα από τη Philadelphia.
