Πέντε άλμπουμ σε έξι χρόνια κι εκεί που θα περιμένε κανείς σημάδι κορεσμού, το The Beautiful Lie διαλύει κάθε αμφιβολία και προβάλλει ως το πιο γεμάτο και φιλόδοξό του εγχείρημα: λιγότερα γεμίσματα απ' ό,τι στις προηγούμενες δουλειές και παράλληλα μια σύνοψη όλων όσων στυλιστικά έχει πιάσει στα χέρια του τα χρόνια αυτά, ένα best of δυνατοτήτων που ξεκινούν από Nick Drake μελωδίες και παλιομοδίτικες crooning ατμόσφαιρες και φτάνουν σε Jeff Buckley-κές ασκήσεις χαρμολύπης ή σε μεγαλειώδη ορχηστρικά στρώματα με άπειρα χαμόγελα.
Η παραγωγή εδώ τα δίνει όλα: στο πιάνο, την ακουσική κιθάρα και το βιολί, τους τρεις βασικούς του άξονες, μπλέκονται πελώρια έγχορδα κορύφωσης. Από τη μία η τυπική φολκ, η μελαγχολική ποπ -αλά Badly Drawn Boy- ενός εξαιρετικά ταλαντούχου singer-songwriter, από την άλλη πιο upbeat φόρμες, όπως στα ‘You Only Call Me When I’m Drunk’, ‘Shadowboxing’ και ‘I Am The Drug’...
Ο Ed Harcourt είναι χορταστικός όσο ποτέ και λιγότερο επίπεδος επίσης από ποτέ -και όλα αυτά μαζί σε ένα γλυκόπικρο μείγμα που δίνει επικές διαστάσεις στη χαρά και στη λύπη.
