Κάθε έννοια γραμμικότητας και συμβατικότητας είναι εξ ορισμού απούσα. Ως avant-garde μουσική επένδυση ταινίας τρόμου, το "The Drift" είναι ένα εφιαλτικό και επικό μαζί ταξίδι με διαρκείς εναλλαγές, άπειρες ιδέες ακόμα και στο ίδιο κομμάτι και ακατάσχετο ιμπρεσιονισμό. Εκκεντρικό όσο και το "Tilt" που διαδέχεται 11 χρόνια μετά, μπλέκει το μοναδικό crooning (ακόμα και τώρα) του Scott Walker με πελώρια string section, σύνθια και κρουστά.
Μετά τα πρώτα λεπτά της περιπλάνησης στη μουσική αυτή άβυσσό του, αποφασίζεις αν αξίζει η επίπονη υπομονή ως το τέλος. Αν αντέξεις στην αρχή, υπάρχει περίπτωση να το ακούσεις ξανά και ξανά, αποκωδικοποιώντας κάθε λεπτομέρεια της παραγωγής, εντρυφώντας στους στίχους (που ξεκινούν από ερωτικό γράμμα του Μουσολίνι στην αγαπημένη του Clara Petacci και φτάνουν στον πεθαμένο δίδυμο αδερφό του Elvis Presley), τοποθετώντας τον εαυτό σου μέσα στην ατμόσφαιρα, αψηφώντας την έλλειψη στοιχειωδώς συμβατικής μελωδίας...
To "The Drift", βέβαια, όσο μεγαλειώδες κι αν είναι ως αυθύπαρκτο και μοναδικό μουσικό έργο, όσο κι αν απλώνει τόνους ορχηστρικού θορύβου στα διψασμένα γι' αυτόν αυτιά, άλλο τόσο αποκρουστικό και αληθινά εφιαλτικό μπορεί να γίνει για οσους επιχειρήσουν να μπουν σ' αυτό απροετοίμαστοι, δηλαδή για την πλειοψηφία εξ ημών. Προσοχή, λοιπόν...
