Πλέον δεν είναι και ότι πιο cool ή «ψαγμένο» να δηλώνεις ότι έναυσμα της ενασχόλησης σου με τη μουσική είναι η αγαπή σου για τον John Cale και τον Leonard Cohen. Και σίγουρα λοξοκοιτάς καχύποπτα και ελιτιστικά δύο Γερμανούς που το αναφέρουν στις πρώτες γραμμές του βιογραφικού τους.
Οι Dirk Von Lowtzow και Thies Mynther όμως πέρνουν και με το παραπάνω το πάσο για το cd player μου με την ηλεκτρονική τους folk. Πάρτε λοιπόν σαν δείγμα τα δύο ιστορικά προαναφερθέντα ονόματα και βάλτε τα σε techno καλούπια βρετανικού ψυχεδελοποπ-φολκ σχήματος και θα έχετε το “Three”.
Ο τρίτος κατά σειρά δίσκος τους δίνει περισσότερο χώρο στο πιάνο του Mynther αλλά και την ακουστική κιθάρα βάζοντας τον φυσικό ήχο πιο μπροστά από τον τεχνητό. Η διάθεση και τα beats είναι σκοτεινά αλλά οι ερμεινίες διατηρούν μια πιο φωτεινή και ποπ προσέγγιση ώστε να μην βουλιάζουν οι συνθέσεις στο έρεβος. Οι επιρροές τους είναι προφανείς στα “Tannis root” και “Open book in a dead language” με κάτι από ελεγειακό Brian Eno στη μουσική. Το “Relax it’s only a ghost” είναι μία από τις εξαιρετικές στιγμές του δίσκου, με ένα διακριτικά νευρώδη ρυθμό ενώ το σχεδόν εξ’ολοκλήρου πιανιστικό “All is hell” κορυφώνει τη δραματουργική πλευρά του δίσκου.
Εν αντιθέσει με αρκετούς δίσκους παρόμοιας συνομοταξίας, το “Three” καταφέρνει κατά τη διάρκεια του να κλιμακώνει το ενδιαφέρον, όπως κάνει με το “A blush” που δείχνει και τη στιχουργική τους δυναμική (“strange flowers grow in these pots, locked away in the garden of love”) φέρνοντας στο νου το “Grantchester Meadows” των Pink Floyd. Τα “Far from the madding crown” και “Willow” που συμπληρώνουν τα 38 λεπτά του δίσκου, νομίζει κανείς ότι ταξίδεψαν στο χρόνο από την φολκ γενιά της Αγγλίας του ’68 μέχρι στο 2006.
