Πέντε χρόνια ήταν πολλά… Το Lateralus εντωμεταξύ παίχτηκε, ξαναπαίχτηκε, συζητήθηκε ευρέως και είχε όλον τον απαραίτητο χρόνο για να αποκτήσει μυθικές διαστάσεις. Και δεν είναι ότι δεν του άξιζε, ο πήχης όμως τοποθετήθηκε πολύ ψηλά και όλοι περιμένανε από τους Tool θαύματα και μαγικά.
Αναμενόμενα, με το που κυκλοφόρησε, το 10,000 Days έγινε δεκτό με ιαχές ενθουσιασμού: 600.000 αντίτυπα πωλήθηκαν σε μία μόλις μέρα στις Η.Π.Α., οι fans θα το λάτρευαν άλλωστε όπως και να είχε, ενώ όλοι οι ψαγμένοι του ποπ/ροκ στερεώματος περίμεναν από καιρό να υπερθεματίσουν σε έκσταση, μπας και ξεχαστεί έτσι ότι πίσω στο 2001 δεν πήρανε χαμπάρι από Lateralus, καθώς ήταν πολύ απασχολημένοι σνομπάροντας συλλήβδην τον metal χώρο και πλασάροντας τους Strokes (και άλλους τζιτζιφιόγκους) ως τις γκρουπάρες που θα αλλάζανε τον ροκ χάρτη του 21ου αιώνα.
Αλλά το 10,000 Days αποδείχθηκε κατώτερο των προσδοκιών. Οι Tool επιθυμούν εδώ να επεκτείνουν τις μελωδικές τους κατακτήσεις και προσπαθούν φιλότιμα να μην βγάλουν ένα Lateralus No. 2. Καταλήγουν όμως να παίζουν με τα κεκτημένα τους, ενώ φανερώνονται αμήχανοι για το πού ακριβώς θέλουν να το πάνε το πράγμα.
Ενώ λοιπόν ξεκινάνε θαυμάσια, με τα καταιγιστικά βολτ του “Vicarious” να δυναμιτίζουν εντυπωσιακά την ατμόσφαιρα, συχνά στη συνέχεια ολισθαίνουν στην παράδοξη εσωστρέφεια (“Lipan Conjuring”, “Lost Keys (Blame Hoffman)”, “Intension”) ή καταφεύγουν σε συνθέσεις ξεχειλωμένες σε διάρκεια, οι οποίες δίνουν την εντύπωση ότι θα μπορούσαν να έχουν κερδίσει περισσότερο σε βάθος εάν ήταν πιο συμμαζεμένες. Τέτοιες είναι λ.χ. το εφιαλτικό μα φλύαρο “Rosetta Stoned”, το ενδιαφέρον “Right In Two” που αργεί όμως χωρίς λόγο να πάρει μπρος (μετά τα 5 λεπτά) ή το κάπως εξεζητημένο “Wings For Marie pt. II: 10,000 Days”. Από την άλλη, βέβαια, βρίσκει κανείς το οργισμένο “The Pot”, το ατμοσφαιρικό “Wings For Marie pt. I” ή το αξιόλογο πείραμα “Viginti Tres”: έναν χείμαρρο σκοτεινών, ασφυκτικών συναισθημάτων, ο οποίος μένει όμως μετέωρος και ακατανόητος μέσα σε ένα άλμπουμ σαν κι ετούτο. Καταλήγεις λοιπόν αρκετά ευχαριστημένος, αλλά σε καμία περίπτωση συνεπαρμένος.
Ασφαλώς, με τις δουλειές των Tool δεν ξεμπερδεύεις έτσι εύκολα. Είναι έργα δύσβατα και λαβυρινθώδη, τα οποία απαιτούν τις ακροάσεις τους. Και το νέο τους άλμπουμ δεν αποτελεί εξαίρεση, καθώς διαθέτει εκείνο το μίνιμουμ επίπεδο που θα περίμενε κανείς από τους Αμερικανούς, ενώ είναι επίσης μία (από κάθε άποψη) αξιόλογη κυκλοφορία: ένα δείγμα μοντέρνου heavy metal, πλήρως εναρμονισμένο με τις κατευθύνσεις στις οποίες κινείται η ευρύτερη ροκ οικογένεια που δεν κοιτάει πίσω στον χρόνο για έμπνευση.
Όσες όμως ευκαιρίες και να δώσεις στο 10,000 Days, η εντύπωση παραμένει λίγο-πολύ η ίδια: μιας δουλειάς η οποία δεν δικαιολόγησε τα 5 χρόνια που πήρε να φτιαχτεί και απέχει αισθητά από τη δισκάρα που πολλοί αναμέναμε από τους Tool, ως μίας από τις πιο σοφιστικέ μπάντες που βγήκε ποτέ από τον μεταλλικό χώρο. Ποιος ξέρει, ίσως τώρα, αν τους έφυγε το άγχος του τι μέλλει να γίνει και αν απαλλάχθηκαν από το ασφυκτικό μαρκάρισμα της απήχησης του Lateralus, να μπορέσουν να ξαναδώσουν τον καλύτερό τους εαυτό.
{youtube}R2F_hGwD26g{/youtube}
