Οι Peeping Tom δεν είναι παρά το πρώτο από μια σειρά νέων projects με τα οποία επιστρέφει στο δισκογραφικό προσκήνιο ο Mike Patton, τραγουδιστής κάποτε των Faith No More - οι οποίοι, για όσους είναι πολύ μικροί για να τους θυμούνται, υπήρξαν μία από τις πιο ευφάνταστες και πιο τολμηρές μπάντες που βγήκαν ποτέ από τον heavy metal χώρο. Η επιστροφή του Patton γίνεται κατά τρόπο εντυπωσιακό, καθώς στο Peeping Tom το αφεντικό της πιο ανήσυχης ίσως ανεξάρτητης εταιρείας των ημερών μας βρίσκεται να συνεργάζεται με ονόματα όπως οι Massive Attack, η Norah Jones, η Bebel Gilberto ή ο Dan “The Automator” Nakamura.
Την αφετηρία για το album που ακούμε φαίνεται πως έδωσε στον Patton το γνωστό ψυχολογικό thriller Peeping Tom του Michael Powell - μια ταινία που είχε κάνει αίσθηση πίσω στη δεκαετία του 1960. Τα τραγούδια που του προέκυψαν είναι άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο ενδιαφέροντα, έχουν όμως ως κοινή συνισταμένη μια γνήσια ανάγκη για έκφραση, η οποία αρνείται να μηρυκάσει παρελθόντα μεγαλεία (όπως μεγάλο κομμάτι της pop/rock μουσικής της εποχής μας), αναζητώντας αντιθέτως διαδρομές προς ένα πιο πολυσύνθετο και εκλεκτικό αύριο. Ο Patton δεν έχει ξεχάσει τη θητεία του στη σκληρή μουσική όπως μαρτυρούν τα μεταλλικά ξεσπάσματα εδώ κι εκεί, ο ηχητικός όμως καμβάς που απλώνει είναι εξαιρετικά πολυσυλλεκτικός (κιθάρες, μπλιμπλίκια, hip-hop στοιχεία κλπ.), υπερβαίνοντας το γνώριμο παρελθόν του και αρνούμενος να τοποθετηθεί κάτω από «εύκολες» ηχητικές ταμπέλες.
Κατά την προσωπική μου άποψη από τα τραγούδια του project ξεχωρίζουν το ορμητικό “Kill The DJ” όπου συμμετέχουν οι Massive Attack, ο σκοτεινός, απειλητικός ερωτισμός του “Sucker” (feat. Norah Jones) που μοιάζει λες και βγήκε από ένα μεταμοντέρνο Μπλε Βελούδο, το γοητευτικό “Five Seconds”, το έξοχο “Mojo”, το εκρηκτικό “Celebrity Death Match”, αλλά και το απολαυστικό remix στο σκληρό “We’re Not Alone”. Το τελικό αποτέλεσμα δικαιολογεί έτσι τις προσδοκίες, αν και πρέπει να παρατηρήσω ότι καθ’ όλη τη διάρκεια της ακρόασης αναμένεις μια κορύφωση, μια φυγή προς υψηλότερα δημιουργικά πεδία, η οποία τελικά δεν πραγματοποιείται παρά σε ορισμένες μόνο από τις επιλογές. Ακόμα κι έτσι όμως το Peeping Tom αποτελεί μια αξιοπρόσεκτη και πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση, ένα album που δεν εξαντλείται στη μία ακρόαση και υπόσχεται συγκινήσεις για όσους ψάχνουν τη μουσική σε βάθος...
P. S.: Thanks Spilio…
