Έχω χάσει τον λογαριασμό σχετικά με το ποιο ακριβώς album των NOFX είναι το Wolves In Wolves’ Clothing, ακούγοντάς τους όμως νιώθω σαν να μην έχει περάσει ούτε μια μέρα από το Punk In Drublic ή από το Pump Up The Valuum. Στην πραγματικότητα βέβαια έχουν περάσει δώδεκα και έξι χρόνια αντίστοιχα, το group όμως ακούγεται αγέρωχο και ακατάβλητο, λες και έχει πέσει σε μια μαρμίτα με ελιξίριο αιώνιας νεότητας.
Εκπλήξεις βέβαια μην περιμένετε, οι NOFX υπηρετούν άλλωστε εδώ και πόσα χρόνια την ίδια πάνω-κάτω «ακατέργαστη» αισθητική, εμμένοντας με εφηβικό πείσμα στον αγαπημένο τους punk-pop ορίζοντα. Οι κιθάρες τους ψοφάνε για βαβούρα, οι μελωδίες τους ψάχνουν εκείνα τα μαγικά περάσματα που θα τους φέρουν δίπλα-δίπλα με τους Green Day, το χιούμορ τους παραμένει θρασύ μα πηγαίο και η κριτική ματιά τους στον κόσμο γραφική μα πάντα από καρδιάς. Αλλά το πιο εντυπωσιακό από όλα είναι ότι οι NOFX είναι σε θέση να αρμέγουν ακόμα την παραπάνω περιορισμένη και τόσο πολυχρησιμοποιημένη συνταγή, βρίσκοντας με το πάθος τους έναν δρόμο για να σε αγγίξουν, ακόμα και στις πιο τυποποιημένες εκλογές τους.
Όσο και αν τα έχεις ξανακούσει όλα αυτά (και σε καλύτερες στιγμές), δεν μπορείς έτσι να μη σταθείς στα απολαυστικά “Leaving Jesusland” και “100 Times F*ckeder”, ή να μην υποκλιθείς στην ενέργεια του “We March To The Beat Of Indifferent Drum” ή στη διάθεση αναπόλησης του "Doornails”. Παραφράζοντας λοιπόν μια παλιότερη κριτική του συναδέλφου Λεωνίδα Αρβανίτη, θα κλείσω λέγοντας ότι το νέο album των NOFX δεν είναι μεν τίποτα το σπουδαίο, θα ικανοποιήσει όμως αναμφίβολα όσους έτυχε να τους ανατριχιάσει κάποτε η συσσωρευμένη ενέργεια του punk.
