Ποιος θα περίμενε 40 χρόνια μετά την πρώτη επιτυχία της Janis Ian –το “Society’s Child”- πως αυτή θα επέστρεφε με ένα άλπουμ που του αξίζει να ακουστεί από τους φίλους της φόλκ τραγουδοποιίας, αν και οι ακροατές της σύγχρονης εσωτερικής φολκ μάλλον θα το εκλάβουν ως παραδοσιακό και ξεπερασμένο.Βλέπεται, η Janis Ian δεν βιάζεται, δίνοντας χρόνο στα τραγούδια της να ξετυλίξουν αργά-αργά τις αρετές τους πάνω στον απλό και λιτό folk-jazz καμβά που στήνουν η ακουστική κιθάρα, το μπάσο και ενίοτε το διακριτικό όργανο. Αυτές οι αρετές μάλιστα είναι και θεμελιώδεις για το φόλκ τραγούδι: ερμηνεία και εξιστόρηση.
Η ερμηνεία, λοιπόν, δίνει έμφαση στο χρώμα και στην τονικότητα της φωνής, εκφράζοντας έτσι με πειθώ και ωριμότητα τα άλλοτε μελαγχολικά – ακόμη και το υφιστάμενο χιούμορ έχει τη δριμύτητα της πίκρας – και άλλοτε κουρασμένα συναισθήματα που εκφράζουν οι ιστορίες που διηγείται – και είναι αλήθεια πως αυτή διατηρεί ακμαία την ικανότητα να γράφει για σχέσεις, καταστάσεις ζωής ή και εσωτερικά βιώματα με τρόπο συγκινητικό, γλαφυρό και βαθιά ανθρώπινο.
Έτσι, τραγούδι με τραγούδι το ύφος – μουσικά και στιχουργικά – γίνεται πιο εξομολογητικό, περνάει από το πολιτικό στο προσωπικό επίπεδο και μαζί η μουσική αποφλοιώνεται από τα αρχικά folk, blues και soul στοιχεία, για να περιοριστεί στα άκρως απαραίτητα…δηλαδή την ακουστική κιθάρα.
