Χαράς ευαγγέλιο για τους απανταχού λάτρες του ηλεκτρονικού και σκοτεινού Γοτθικού Ροκ με την επιστροφή αυτού του πρωτοπόρου – ή, για αρκετούς άλλους, ενός ανεκδιήγητου κλόουν – της ηλεκτρονικής ποπ. ‘Ένα come-back που βρίσκει τον Numan σε καλή φόρμα – κάτι αρκετά σχετικό και πάντα σε σύγκριση με τις συχνές « πατάτες» που μας κέρναγε εδώ και δύο δεκαετίες – πατώντας αυτός στα σκοτεινά χώματα του μεταλλικού Βιομηχανικού Ροκ των Nine Inch Nails και τσαλαβουτώντας στα διάφανα και εξωτικά νερά των Japan.
Το αποτέλεσμα, τελικά, ακούγεται πομπωδώς δραματικό και υπέρμετρα στιλιζαρισμένο, ισορροπώντας επισφαλώς στην κόψη του ξυραφιού – μια ανάσα απόσταση από την αβάσταχτη ελαφρότητα της γελοιοποίησης. Διασώζεται όμως χάρη στη μελωδική πυκνότητα του ήχου και στην α λα David Sylvian/ Mick Carn αισθητική (ναρκισσιστική ερμηνεία, κοφτοί ρυθμοί, Απώ-ανατολίτικο άρωμα), αν και δεν αποφεύγει την κουραστική μονοτονία μέσα από την επανάληψη του ίδιου πάνω-κάτω μουσικού μοτίβου. Αυτή θα μπορούσε να είναι η αποστασιοποιημένη εκδοχή του όλου πράγματος.
Υπάρχει όμως και η άλλη όψη: πριάπεια και ατμοσφαιρικά electro pop τραγούδια γεμάτα από crushing κιθάρες και πυκνότατα synths να γυροφέρνουν σαν αδηφάγα βαμπίρ τα σκοτεινά κλαμπ που συχνάζουν τα «χαμένα παιδιά» της νύχτας. Μήπως αυτό ακούγεται περισσότερο πειστικό; Όσοι πιστοί προσέλθετε.
