Πρωτοτυπία; ποιος τη χέζει σε περιπτώσεις όπως αυτή των αμερικάνων stone-rockers Hermano. Τα γονίδιά τους είναι βλέπεται ποτισμένα από το σκληρό ροκ των Deep Purple, το ροκ της ερήμου των Kyuss και το λασπωμένο ροκ των Mudhoney. Από εκεί και πέρα, όποιος αντέξει! Πόσο Δε μάλλον όταν έχουμε να κάνουμε με ζωντανή ηχογράφηση – προ δύο ετών στην Ολλανδία – που επιτρέπει το ξεχείλωμα και την αυτό-εντρύφηση.
Οπότε πάρε να χεις παροξυντικά κιθαριστικά σόλο- έτσι για να κάψουμε και τα τελευταία εναπομείναντα εγκεφαλικά κύτταρα – και riffs που μουγκρίζουν, σφαδάζουν, γίνονται παρανάλωμα του πυρός. Τώρα, αν συχνά έχεις την αίσθηση πως από κάποιο λάθος βρέθηκες σε μια hard rock συναυλία – σε αυτό βοηθά τόσο ο τραγουδιστής της μπάντας όσο και η διασκευή στο TNT των AC / DC – το πρόβλημα είναι δικό σου και μάλλον είσαι ζαλισμένος από το επιταχυντικό πανκ-ροκ των Cowboy Suck και Quite Fucked.
Στην τελική φαντάζομαι πως όλα τούτα πολύ λίγο ενδιαφέρουν και ενοχλούν όσους εκτιμούν το κλασικό ροκ – σε μία μετά- το – πάνκ εκδοχή. Εξάλλου οι Hermano είναι από εκείνα τα συγκροτήματα που αποκαλούν με αγάπη το κοινό τους “Motherfuckers”, και αυτό – το κοινό – το εκλαμβάνει ως ύψιστη φιλοφρόνηση! Άμα λοιπόν γουστάρετε το ροκ σας βαρύ και straight, η απόλαυση είναι εγγυημένη.
