Εντελώς άγνωστοι στην Ελλάδα, οι Da Weasel είναι ένα από τα παλιότερα και πιο πετυχημένα groups πορτογαλικού hip-hop. Ο λόγος δε που το προπέρσινο πέμπτο τους album εμφανίζεται τώρα και στη χώρα μας είναι ότι εδώ και κάποια χρόνια το group έχει ξεκινήσει μια προσπάθεια καταξίωσης και εκτός Πορτογαλίας. Προσπάθεια η οποία ξεκίνησε όταν έπαιξαν support στη συναυλία των Red Hot Chili Peppers στη Λισσαβόνα (1999) και κορυφώθηκε πέρυσι, όταν κατάφεραν να γεμίσουν το Olympia στο Παρίσι. Στα πλαίσια λοιπόν αυτής της καμπάνιας αποφασίστηκε και το πανευρωπαϊκό λανσάρισμα του Re-Definiçōes, του ως τώρα πιο πετυχημένου τους εμπορικά album (80.000 αντίτυπα).
Το Re-Definiçōes πάντως δεν κάνει τίποτα για να δικαιολογήσει έναν τέτοιον ντόρο γύρω από το όνομα των Da Weasel. Είναι ένα album φιλότιμο μεν, μα αναιμικό, με σποραδικές μόνο σπίθες ενδιαφέροντος (“Loja (Cancao Do Carocho)”, “Casa Vem”), ανίκανες να γλιτώσουν τη συνολική εντύπωση από τους χαρακτηρισμούς επίπεδη και κουραστική. Για αυτό ευθύνονται βέβαια οι δίχως φαντασία συνθέσεις, φταίνε όμως και οι δύο βασικοί ερμηνευτές, ο Pacman και ο Virgul, οι οποίοι κατά τη γνώμη μου δεν το πολυκατέχουν το άθλημα του rappin’. Το δε πολυσυζητημένο προφίλ της μπάντας - με τις rock/heavy metal αναφορές που υποτίθεται ότι φέρνουν ο κιθαρίστας, ο μπασίστας και ο drummer οι οποίοι πλαισιώνουν τους δύο MCs και τον DJ των Da Weasel - φαντάζει απίστευτα υπερεκτιμημένο, καθώς η παρουσία τέτοιων στοιχείων είναι απειροελάχιστη.
Πώς τώρα και γιατί αποφασίστηκε να λανσαριστεί πανευρωπαϊκά ένα τόσο μέτριο album, με δεδομένο κιόλας ότι από τους πορτογαλικούς στίχους δεν πρόκειται να καταλάβει κανείς γρι, είναι ένα από εκείνα τα δυσεπίλυτα μυστήρια του δισκογραφικού σύμπαντος. Ειδικά στη χώρα μας, η οποία αδιαφορεί για τη δική της φυτοζωούσα hip-hop σκηνή, ένα τέτοιο album δεν έχει καμία μα καμία μοίρα στον ήλιο…
