Τι λες ρε παιδί μου, πέρασαν κιόλας τέσσερα χρόνια χωρίς τους Hefner; Θα μου πείτε «καλά, κάθεσαι και σκέπτεσαι τέτοια πράγματα;». Ασφαλώς και όχι, απλά πιάνοντας στα χέρια μου αυτή την αναδρομή στη σύντομη ιστορία αυτού του κάτι παραπάνω από συμπαθητικού Βρετανικού συγκροτήματος αισθάνθηκα μια μικρή συγκίνηση, απ’ τη στιγμή που ήρθαν στο μυαλό μου εικόνες από περασμένες εποχές που περνούσα ιδιαίτερα καλά με φίλους, και το σάουντρακ των στιγμών αυτών ήταν οι μικρές μελωδίες των Hefner. Θυμάμαι ακόμα εκείνη την εμφάνισή τους στο House Of Art που ολόκληρη η απροσποίητη απλότητά τους παρουσιαζόταν μπροστά στα μάτια μας και από τον εξώστη έβλεπα ένα κουαρτέτο να βγάζει χρυσάφι με τη βοήθεια λιγοστών εκφραστικών μέσων.
Και πραγματικά, ακούγοντας τη συλλογή αναρωτήθηκα αρκετές φορές τι ήταν αυτό που μου άρεσε σ’ αυτό το συγκρότημα; Από μία οπτική γωνία, είναι μετριότατοι, είναι νόστιμοι μεν σαν ποπ μπάντα της εφηβικής κρεβατοκάμαρας αλλά αν το δει κανείς πιο αυστηρά και ψύχραιμα, τα τραγούδια τους είναι τόσο απλά που καταντούν αστεία. Μα και τόσο γοητευτικά συνάμα, ειδικά αν σε πετύχουν σε ευαίσθητο σημείο… Και την εποχή που λειτουργούσαν, είχαμε μπόλικα από δαύτα…
Πώς θα μπορούσε κανείς να αντισταθεί στο “The Hymn For The Cigarettes” ή τον άλλο τους τον ύμνο για το αλκοόλ; Το “I Took Her Love For Granted” και το “Don’t Flake Out On Me” με τη συμμετοχή της Gina Birch από τις μυθικές Raincoats; (κι αυτά είναι μόνο τέσσερα συνεχόμενα κομμάτια σε ένα cd που περιέχει 20 συνολικά!). Πρόκειται για ποπ κομμένη από την ίδια στόφα μ’ εκείνη των Belle And Sebastian κάποιες φορές (έχουν παίξει και μαζί ως απόδειξη της συναφούς μουσικής φιλοσοφίας τους), του είδους που έχει την επικοινωνιακή δύναμη να ταυτίζεται με τα συναισθήματά σου και τις υπέροχες φάσεις της ζωής σου που αισθάνεσαι ανέλπιστα ερωτευμένος. Ίσως λοιπόν η συλλογή αυτή με τα καλύτερα τραγούδια των Hefner – παρμένα από τέσσερα άλμπουμ, τόσα πρόλαβαν να ηχογραφήσουν, αν και ο Darren Hayes συνεχίζει να ηχογραφεί, έχει μάλιστα βγάλει κι ένα νέο άλμπουμ, σόλο δίσκους βγάζει και ο ντράμερ τους Antony Harding κάτω απ’ το όνομα Ant, και τι αστεία τύμπανα που είχε στη συναυλία τους, φαινόταν τεράστιος πίσω από ένα μάλλον παιδικό κιτ ή τουλάχιστον σαν τέτοιο φαινόταν… - να φανεί αμελητέα μουσική ποσότητα σε κάποιους, σε άλλους όμως σίγουρα φαίνεται αληθινά σπουδαία!
