Ο έρωτας δεν μπορεί να κρυφτεί – το κλισέ λειτουργεί και αποδίδει αποτελεσματικά σε όλες τις περιπτώσεις και σε αυτήν του Morrissey, ακόμα πιο θεαματικά. Ο απόλυτος ανέραστος κατηφορίζει στη Ρώμη και βρίσκει ίσως για πρώτη φορά, τη χαρά και τη λάμψη της ζωής, ακαταμάχητη. Βέβαια, δεν μπήκε σε κανένα αισιόδοξο τριπ με αυτή τη συναισθηματική αναζωογόνηση: όλη η θεματολογία – σήμα κατατεθέν της βασανισμένης καλλιτεχνικής ψυχής βρίσκεται ατόφια εδώ, μόνο που το στοιχείο της μεσογειακής γλυκύτητας και ενός πιο “στρογγυλεμένου” τρόπου σκέψης, κάνουν το καινούριο album, όχι μόνο ένα μορισεϊκό αριστούργημα, έτσι όπως έχουμε συνηθίσει τον όρο, αλλά και ένα αισθαντικό πομπό ζωντανών συναισθημάτων τα οποία μπορούν, για πρώτη ίσως φορά, να ακουστούν γόνιμα και εποικοδομητικά.
Το Ringleader Of The Tormentors είναι ένα κατεξοχήν απολογητικό album: ο Morrissey αισθάνεται την ανάγκη να καθησυχάσει την πλειονότητα των απεγνωσμένων θαυμαστών του - αυτών που κλείνονται στα δωμάτιά τους και με υγρά μάτια προβάλλουν στον τοίχο, εικόνες από το πώς θα μπορούσε να τους έχει φερθεί η ζωή αλλά δεν το έχει κάνει. Ο ίδιος διαβεβαιώνει στο “Life Is A Pigsty” ότι, ναι μεν βρήκε στο πρόσωπο ενός εραστή την προσωπική ισορροπία του –το κάνει έμμεσα φυσικά, δεν θα μπορούσαμε να περιμένουμε εκρήξεις ευτυχίας από αυτόν- αλλά υπογείως μένει απαράλλαχτος. Παντού αλλού στη διάρκεια αυτής της ηχογράφησης, αφήνει τις ενορχηστρώσεις των εγχόρδων του Ennio Morricone και τις τεχνικές απόψεις του έμπειρου Tony Visconti –τον ξέρει καλά- να γεμίσουν το album με κείνη την ακαταμάχητη, μυσταγωγική αύρα ενός καλλιτέχνη που βρίσκεται σε έξαρση. Ίσως όμως, πραγματικά δεν έχει σημασία η σημειολογία των στίχων σε αυτό το album –όλα έχουν γραφτεί πλέον- αλλά η συνολική αίσθηση που συναγωνίζεται στα ίσα την υπεροχή του Your Arsenal και αφήνει πίσω του σίγουρα την υπεροπτική μοναξιά του Viva Hate.
To Ringleader Of The Tormentors διαπνέεται από όλη εκείνη την απίστευτα γλυκιά αίσθηση του ρεφρέν του “You Have Killed Me”: κυλάει με αυτόν τον εκπληκτικό τρόπο, αντίστοιχο της έκφρασης “με σκότωσες” τη στιγμή που το λες με ένα γλυκό χαμόγελο – μια κατακτημένη στιγμή ανοίγματος της ψυχής. Στο “Dear God” ακούγεται διάπλατος και χωρίς πλέον να έχει αφήσει κανένα λόγο πίσω του για να ανεμίσει τις γλαδιόλες πάνω από το παραληρηματικό του ακροατήριο. Δε βρίσκει την ανάγκη να νιώσει boy with a thorn on his side, ούτε κάθε μέρα που περνάει είναι σαν Κυριακή απόγευμα… Ο Morrissey του σήμερα είναι ένας ιδιότυπος rocker σε δημιουργικό ζενίθ: έχει σβήσει την δίψα του για εκτοξεύσεις οργής και έχει –το κυριότερο- ανακαλύψει ένα ζευγάρι μάτια απέναντί του στο οποίο μπορεί να διασταυρωθεί το δικό του βλέμμα και να κάνει μια στάση εκεί.
