Ο Alexandre Desplat δεν είναι ούτε τυχαίος, ούτε μέτριος. Αντιθέτως είναι ένας μουσικός εξαιρετικά ταλαντούχος, που μπορεί να ‘οσμίζεται’ τις μουσικές ανάγκες της κάθε ταινίας και να τις μετουσιώνει σε αξιομνημόνευτα soundtrack. Το ‘’Κορίτσι με το Μαργαριταρένιο Σκουλαρίκι’’ ήταν ένα τέτοιο παράδειγμα, όπως ήταν και το ‘’Hostage’’, όπως ήταν και το προ τριετίας ‘’Birth’’: βραδυφλεγείς ασκήσεις πάνω στην τέχνη όχι του εύκολου, αλλά του δύσκολου εντυπωσιασμού, βασισμένες στις πυκνές μελωδικές δομές και τις, γεμάτες ποικιλία μουσικών ειδών, παρτιτούρες.
Για το εξαιρετικό 'Syriana’ (το οποίο ο φίλτατος Κανελλόπουλος έθαψε, καθότι μάλλον πήγε να το δει αμέσως μετά τη δουλειά του, με το κεφάλι καζάνι), ο 45χρονος Ντεσπλά επέλεξε έναν εξίσου δύσκολο δρόμο: γνωρίζοντας καλά ότι το μουσικό του score δεν θα κατάφερνε με τίποτα να επιβιώσει δίχως την ίδια την ταινία δίπλα του, έγραψε μουσική εσωτερική, συναισθηματική, με τις απαραίτητες ορχηστρικές εξάρσεις (που θα συνοδεύουν τις αντίστοιχες σεναριακές επί της οθόνης). Διανθισμένο με περάσματα από αραβικές σουίτες, ηλεκτρονικά αλά-Wendy Carlos και έγχορδες Hermann-ικές ‘μαχαιριές’, το soundtrack αποτελεί το δεύτερο ‘δύσκολο’ ταξίδι που θα πρέπει να κάνει ο αποφασισμένος να κάψει και κανά εγκεφαλικό κύτταρο παραπάνω ακροατής και θεατής ενός από τα καλύτερα πολιτικά θρίλερ της τελευταίας δεκαετίας.
