Στο Memoirs Οf Α Geisha φαίνεται ίσως για πρώτη φορά πόσο ‘κακό’ έκανε η συνεργασία του 1983 μεταξύ Βοwie και Sakamoto για τις ανάγκες του ‘’Merry Christmas Mr. Lawrence’’ και οι ‘κλώνοι’ τους (βλ. David Byrne και ‘Τελευταίος Αυτοκράτορας’). Είναι προφανές για ποιους λόγους μπορεί η Άπω Ανατολή να ασκεί τόση έντονη γοητεία στο Δυτικό Πολιτισμό, αλλά κάποια στιγμή το πολύ το κυρ-ελέησον το βαριέται κι ο παπάς. Οριεντάλ το ανάγνωσμα πρόσχομεν λοιπόν, σε αυτό το, χαμηλών τόνων, άλλοτε περισσότερο ατμοσφαιρικό κι άλλοτε περισσότερο σκοτεινό, υπερδιακοσιοστό soundtrack του σημαντικότερου (μαζί με το Μορικόνε) συνθέτη κινηματογραφικής μουσικής του 20ου αιώνα. Αντλώντας σημαντική βοήθεια από τον βιολονίστα Itzhak Perlman (ο άνθρωπος πίσω από το υπέροχο ‘Schindler's List’) και την Yo-Yo Ma (η τσελίστρια του ‘Seven Years in Tibet’), ο Ουιλιαμς ως είθισται ‘κεντάει’ στις σουίτες εγχόρδων, ιδίως στο ‘Sayuri's Theme’, εκεί δηλαδή όπου και θέτονται οι βάσεις για ένα ακόμη μαγικό soundtrack δια χειρός του.
Η συνέχεια όμως δυστυχώς ρίχνει τον πήχη στα Τάρταρα: το τέμπο πέφτει απότομα, οι συνθέσεις γίνονται ολοένα και πιο άνευρες, το αυτί του ακροατή μαθαίνει να ‘πιάνει’ μικρές λεπτομέρειες (κάτι ‘πλονκ πλονκ’ που κάνει το δοξάρι του Περλμαν) από το να επικεντρώνεται στο μουσικό χαλί που περιβάλει το βιολί του, καταλήγοντας στις σποραδικές ευφυείς στιγμές που πηγάζουν από το τσέλο, χωρίς το οποίο το soundtrack θα ήταν περισσότερο παγωμένο κι από το χαμόγελο της Αλεξάνδρας Καπελετζή. Ιαπωνικά όργανα (σακουχάτσι και κότο), υπογραμμίζουν τις σχεδόν νεκρές συνθέσεις, που δεν διαθέτουν ούτε την δύναμη των αντίστοιχων του Ουιλιαμς στην ‘’Εκδίκηση των Σιθ’’, ούτε την αγωνιώδη κορύφωση του ‘’Πολέμου Των Κόσμων’’. Ο ήχος είναι γεμάτος σε τέτοιο βαθμό με όλα εκείνα τα στοιχεία που έχουν κάνει το όνομα του συνθέτη συνώνυμο του κινηματογραφικού soundtrack, αλλά ακριβώς αυτή του η ικανότητα γυρνάει μπούμερανγκ στον ακροατή, ο οποίος, κουρασμένος από τα κορεσμένα μουσικά gimmick του, στο τέλος βγάζει απηυδισμένος το cd από τη σιντιερα. Το χειρότερο με το soundtrack του Memoirs of a Geisha δεν είναι ότι βγάζει υπέρμετρη σοβαρότητα. Είναι ότι η σχεδόν σοβαροφανής προσέγγιση του στη μουσική, τελικά αναχαιτίζει ακόμη και εκείνο τον λάτρη της ανατολικής μουσικής κουλτούρας.
