«Τα Grammy, κατά τη γνώμη μου, είναι ο πιο συνεπής θεσμός στην ιστορία της Τέχνης – ποτέ δεν αμφέβαλα ότι η Whitney Houston είναι η απάντηση στις μουσικές ανάγκες της Αμερικής». Με αυτή τη δήλωση, τo φθινόπωρο του 1993, λίγο προτού πεθάνει, ο Frank Zappa είχε θυμίσει σε όλους ότι η έννοια “Moυσικά Βραβεία” δεν ήταν παρά μία πρόφαση της Μουσικής Βιομηχανίας για να ευλογήσει τα γένια της και να βραβευσει τους «εκλεκτούς»...
Δεκατρία χρόνια μετά, τα πράγματα όχι δεν έχουν βελτιωθεί, αλλά μάλλον έχουν εκφυλιστεί ακόμα περισσότερο – μικρό το κακό, ωστόσο, μια και κανένας σοβαρός άνθρωπος δεν ασχολείται με αυτές τις τελετές και κανείς μουσικόφιλος δεν συγκινείται από τον αριθμό των βραβείων που συλλέγει πάνω από το τζάκι του κάθε προκατασκευασμένος «αστέρας». Και για να μην νομίζουμε ότι μόνο τα ανυπόστατα βραβεία Αρίων βρίσκονται εκτός πραγματικότητας, να θυμίσουμε ότι οι Jehtro Tull έχουν βραβευτεί με Grammy για το «καλύτερο heavy metal album της χρονιάς...»
H συγκεκριμένη συλλογή δεν καλύπτει, ασφαλώς, όλες τις κατηγορίες υποψηφιοτήτων, αλλά εστιάζει στα πιο δημοφιλή είδη μουσικής. Οι υποψήφιοι Gwen Stefani, Kanye West, Fiona Apple, White Stripes και Arcade Fire δεν εκπροσωπούνται από κάποιο τραγούδι, καθώς χώρεσαν μόλις 21 αποσπάσματα από ισάριθμα άλμπουμ. Το mainstream έχει την τιμητική του και το να καταγράψουμε απλώς τα ονόματα είναι ήσσονος σημασίας. Σημειώστε απλώς τις τρεις υποψηφιότητες του Paul McCartney [για ένα όντως πολύ καλό δίσκο], τους Rascal Flatts [κάτι σαν boy band της country που εύλογα κανένας Ευρωπαίος δεν έχει ξανακούσει], τους Coldplay που βρέθηκαν στην ίδια κατηγορία με τους U2, τους Rolling Stones και τον Neil Young, γεγονός που λέει πολλά για την παρέα του Chris Martin [και θετικά και αρνητικά, αλλά ας μην το αναλύσουμε τώρα αυτό] και, τέλος, το πως αντιλαμβάνονται κάποιοι την έννοια “alternative” καθώς σε αυτή την κατηγορία κατέληξαν οι Beck, Death Cab For Cutie και Franz Ferdinand…
Mα την αλήθεια, δεν μπορώ να φανταστώ για ποιο λόγο κάποιος θα έσπευδε να αγοράσει αυτό το cd [τα κομμάτια έτσι ριγμένα το ένα δίπλα στο άλλο αλληλουεξουδετερώνονται και αυτό που τα ενώνει, δηλαδή η υποψηφιότητα για Grammy δεν δικαιολογεί τη συνύπαρξή τους – σαν να βλέπεις στο ίδιο dvd σκηνές από το “Wallace & Gromit”, το “Tsotsi”, το “King Kong” και το “Syrianna” μόνο και μόνο επειδή ήταν υποψήφια για Όσκαρ], αλλά αν, ακόμα, σας ενδιαφέρει ποιος πραγματικά κέρδισε... www.grammy.com. Και περαστικά επίσης...
