H Μina ανήκει επισήμως από καιρό στην... τρίτη ηλικία [λέει ότι είναι 66… Μαρτίων, αλλά… προσθέστε κάτι για να είστε μέσα], τα τελευταία χρόνια, ωστόσο, δισκογραφεί συστηματικά και μάλιστα με αρκετά ικανοποιητικά αποτελέσματα κι ας έχει σταματήσει τις δημόσιες εμφανίσεις από το 1978 [είναι πλέον μόνιμη κάτοικος Ελβετίας]. Το πόσο απαραίτητη είναι για την παγκόσμια σκηνή... μάλλον δεν απασχολεί κανέναν, ειδικά την ίδια, καθώς είναι προφανές ότι απευθύνεται σχεδόν αποκλειστικά στην ιταλική αγορά.
Στο νιοστό της άλμπουμ, λοιπόν, επιλέγει την οδό των διασκευών για πολλοστή φορά, μόνο που εδώ υπάρχει και concept: και τα δεκατέσσερα περιεχόμενα τραγούδια έχουν ερμηνευθεί στο παρελθόν από τον Frank Sinatra: “Blue Moon”, “My Way”, “Strangers In The Night” και κάποια άλλα, από αρκετά έως τελείως προφανή, σε εκτελέσεις από ικανοποιητικές έως και ατμοσφαιρικές. Με ένα ικανό τζαζ κουαρτέτο [κιθάρα, πιάνο, κοντραμπάσο, τύμπανα] και μία ορχήστρα να εμπλουτίζει τον ήχο, όποτε η σύνθεση το απαιτεί, η Mina απλώς διεκπεραιώνει, με θαυμαστή άνεση αλλά δίχως καθόλου εσωτερικό πάθος, μελωδίες που είναι οικείες σε όλους. Ως γνήσια Ιταλίδα, αδυνατεί να προφέρει σωστά ακόμα και τις πιο απλές λέξεις, αλλά, από την άλλη, αυτή δεν είναι παρά μία, έως και χαριτωμένη λεπτομέρεια, σε μία ηχογράφηση που, εκ προιμίου, δεν στοχεύει πέραν του αξιοπρεπούς.
Η σύγκριση με τις γνωστές εκτελέσεις του Frank Sinatra και των crooners του περασμένου αιώνα δε θα ήταν μόνο μάταιη, αλλά και ανόητη: μιλάμε για μερικά από τα, καθόλου τυχαία, πιο διαχρονικά ερωτικά τραγούδια όλων των εποχών – η αρχική τους σύλληψη δεν πρόκειται να ξεπεραστεί ποτέ. Ούτε, εντούτοις, συνιστά ιεροσυλία η εκ νέου ανάγνωσή τους, όσο, τουλάχιστον, δεν έχουμε να κάνουμε με προχειροδουλειές – και αυτή είναι μία λέξη που, ευτυχώς, δεν αντιστοιχεί στο “L’Allieva”.
