Η επιστροφή του, κατά κόσμο, Conrad Lambert επτά ολόκληρα χρόνια μετά τον πρώτο του δίσκο πολύ μικρή σημασία θα είχε – αφού και την πρώτη φορά πολύ λίγο μας απασχόλησε, και όχι από άγνοια ή από αδιαφορία αλλά γιατί η σκιώδης ηλεκτρονικής υφής τραγουδοποιία του ακουγόταν σαν να μην έχει παρόν πόσο Δε μάλλον μέλλον. Τώρα πως εξηγείται τόσα χρόνια μετά να κυκλοφορεί ένα δίσκο που όχι μόνο απέσπασε – δικαίως – εξαιρετικές κριτικές αλλά συνιστά και μια από εκείνες τις δουλειές που σε στοιχειώνουν με τη ντελικάτη ευαισθησία και τη βαθιά μελαγχολία τους, είναι όντως κάτι που δύσκολα απαντάται.
Το “Loveheart” από την αρχή μέχρι και το τέλος του διαποτίζεται από την ελεγειακή μελαγχολία της γεμάτης θλίψης φωνής και των παγωμένων μελωδιών που ντύνουν μουσικά τα πλήρη ερημιάς, πόνου και μοναξιάς τραγούδια του Merz. Αν ήταν όμως μόνο αυτό, σε τι θα διέφερε από τις αρκετές άλλες εναλλακτικές προτάσεις από το χώρο της σύγχρονης φόλκ τραγουδοποιίας στον οποίο φαίνεται πως κινείται και ο Merz; Αυτός όμως είναι περισσότερο ευρηματικός στη χρήση των μουσικών οργάνων (πέρα από τους συνήθεις ύποπτους ακουστική κιθάρα και πιάνο, χρησιμοποιούνται ακόμη το κλαβεσέν, η άρπα, η βιόλα) αλλά κυρίως στο στήσιμο των ενορχηστρώσεων που χειρίζονται τις αντηχήσεις, τα ηχητικά εφέ μα κυρίως το « χώρο» για να αποδώσουν την αίσθηση του δράματος και να στήσουν το κατάλληλο ηχητικό περιβάλλον με βάση το θέμα του κάθε τραγουδιού. Το αποτέλεσμα είναι σπαρακτικό, αλλά με έναν τρόπο διηγηματικό ή κινηματογραφικό και όχι εξομολογητικό,βιωματικό. Αυτή η αίσθηση βοηθά τον ακροατή να βιώσει εντονότερα τα δικά του συναισθήματα και ταυτοχρόνως να μην αισθάνεται σαν «ματάκιας» των εσώψυχων κάποιου άλλου.
Με εξαίρεση το κάπως μονότονο και μουσικά μουντό “Mentor” και δύο σύντομα οργανικά θέματα, δεν υπάρχει άλλη σύνθεση που να σε αφήνει ασυγκίνητο. Το “Postcard from a dark star” είναι απέραντα θλιμμένο και ερημικό, ενώ η αέρινη χαρμολύπη του “Dangerous heady love scheme” σε κάνει να νοσταλγείς τις καλύτερες στιγμές των Divine Comedy. Εάν Δε είσαι πρόσφατα χωρισμένος, το “Verily” θα κάνει σκόνη την ήδη ραγισμένη καρδιά σου. Αντ` αυτού ακούστε το “Butterfly”, ένα τρυφερό και ρομαντικό τραγούδι άπιαστης αγάπης. Για το τέλος αφήστε τη νυκτερινή και μινιμαλιστική folk-electronica του “Warm cigarette room”, το δραματικό λυρισμό του “The leaving song”και τον απαλό επίλογο του μελαγχολικού ‘Loveheart”.
Merz: ένας ρομαντικός παρά ένας «καταραμένος» ποιητής.
