Γράφει μικρά, άμμεσα και αποτελεσματικά τραγούδια σαν την Polly Harvey. Είναι πιο cool από τη Joni Mitchell. Τραγουδάει πιο μαστουρωμένα από τη Marianne Faithful αλλά χωρίς τα ναρκωτικά.
Ο έκτος δίσκος της Cat Power είναι το “The Greatest” άλμπουμ που έχει κάνει μέχρι σήμερα. Οι διάθεση και η οπτική της γωνία για την τραγουδοποιία δεν έχει άλλαξει καθόλου, μόνο που εδώ φροντίζει να γίνεται πιο άμμεσα προσβάσιμη και κατανοητή (και όχι κατατονική όπως κατά περιπτώσεις μας έχει συνηθίσει).
Μετά το πάρα πολύ καλό “You Are Free” και το υπερβολικά προσωπικό έως και βαρετό “Speaking For Trees” (ζωντανές εκτελέσεις δικών της και μη κομματιών σε ένα δάσος χωρίς κοινό με μόνο μια κιθάρα), η Chan Marshall γράφει πάλι τις ιστορίες της, επιμένοντας στις πιανιστικές μελωδίες και στην εκ γενετής μελαγχολία που έχουν τα τραγούδια της (“The greatest”, “Lived in bars”, “After it all”). Οι προσεγγίσεις της είναι πιο ολοκληρωμένες, οι συνθέσεις πιο δυνατές και η φωνή της πιο τολμηρή από ποτέ. Σε ορισμένα σημεία του δίσκου μοιάζει να αποτινάζει από πάνω της το μαύρο πέπλο και να ανακάμπτει η διάθεση της (“Could we”, “Living proof”) βάζοντας στο μουσικό της χάρτι λίγο από jazz γεμάτη καπνό.
Οι στίχοι της παραμένουν σημαντικό κομμάτι του συνόλου είτε μπορούν να γίνουν βίωμα από τον καθένα (“everyone says they own you, more than you do”), είτε ως δικές τις εξομολογήσεις (“I said I hate myself, and I want to die”), είτε ως διηγήματα (“There are some people who don’t believe in love, but Willie and Rebecca prove them all wrong”).
Δεν περιμέναμε αυτό το δίσκο για να κατατάξουμε την Cat Power σε μια από τις πιο σημαντικές και ξεχωριστές τραγουδοποιούς των ημερών μας. Έχει προ πολλού κερδίσει τον τίτλο αυτό. Σχεδόν «love or hate» περίπτωση, κάτι σαν τι θηλυκή πλευρά του Will Oldham, αποδεικνύεται αστείρευτη πηγή έμπνευσης που εξελίσσεται όλο προς το καλύτερο. Είναι χωρίς αμφιβολία ένας από τους δίσκους της χρονιάς που θα διανύσουμε.
