Εγκέφαλος των Colossus είναι ο Βρετανός Charlie Tate, γνωστός ίσως σε κάποιες κινητές εγκυκλοπαίδειες μουσικών γνώσεων εκεί έξω ως μπασίστας της Neneh Cherry ή ως ηγέτης της funk μπάντας Big Cheese All Stars. Όπως κάμποσοι άλλοι δεξιοτέχνες μουσικοί, έτσι και ο Tate πήγε στην California, έμπλεξε με το τοπικό jazz, soul και hip-hop σινάφι του Oakland και μετά από κάποια τζαμαρίσματα (ενδεχομένως και κάποιες ακροάσεις δίσκων) την είδε και αυτός δημιουργός (κοινώς, την ψώνισε) και αποφάσισε να ενώσει όλες αυτές τις μουσικές επιρροές εις σάρκαν μία.
Το αποτέλεσμα είναι ένα διπλό (!) album, με το ένα cd να προορίζεται, λέει, για τους φίλους της jazz και το άλλο να περιέχει remixes για τους φίλους του hip-hop. Ο Tate όμως δεν έχει ούτε το απαιτούμενο δημιουργικό εκτόπισμα ούτε τη φαντασία που χρειάζεται για να ενώσει κανείς τη jazz με το hip-hop. Οι συνθέσεις του είναι πνιγμένες στον φορμαλισμό, αρθρώνονται βάσει συνταγολογίου και όχι έμπνευσης, καταλήγοντας έτσι αφόρητα πληκτικές και μονότονες - τόσο που να μη μπορείς να ξεχωρίσεις πιο τραγούδι είναι πιο αν σου φύγει για λίγο η προσοχή από το track list.
Η ίδια πάνω-κάτω εικόνα επαναλαμβάνεται και στο δεύτερο cd, το οποίο διαφημίζεται από το δελτίο τύπου, θρασύτατα, ως κάτι που θα συγκινήσει ιδιαίτερα τους φίλους των Roots και των Digable Planets. Υπάρχει εντούτοις διαφορά ουσίας μεταξύ του ήχου των groups αυτών και των remixes που ακούμε εδώ, καθώς τα τελευταία αποδεικνύονται φλύαρα και ποντάρουν σε φαντεζί tricks και σε κάποια έξυπνα samples για να ανεβάσουν τις διαθέσεις. Δεν υπάρχει βέβαια αμφιβολία ότι είναι καλύτερα από τα originals ή ότι στιγμές όπως το “From The Lab” ή το “Thrupenny Bits” (με ερμηνευτή τον Roots Manuva) διακρίνονται από μια κάποια σπιρτάδα. Γενικά όμως τους λείπει η πνοή, ενώ χρειάζονταν ίσως και MCs πιο ευέλικτους και με περισσότερες ικανότητες ώστε να αναδειχθούν.
