Στις ΗΠΑ ο Jason Mraz χαίρει εκτίμησης ως ανερχόμενος νέος τραγουδοποιός, στα δικά μου όμως αυτιά ηχεί ως ένα ακόμα αξιοσημείωτο ταλέντο το οποίο έχει αρκετό ακόμα δρόμο να διανύσει αν δεν θέλει να βλέπει μια ζωή την πρώτη εθνική των singers-songwriters με το κιάλι.
Το Mr. A-Z είναι το δεύτερο «κανονικό» του album (έχει και ένα live) και είναι αλήθεια ότι δεν περιέχει ούτε ένα τραγούδι που να μπορείς να το πεις κακό με το χέρι στην καρδιά. Ενώ όμως υπάρχουν αρκετές συμπαθητικές στιγμές (“Life Is Wonderful”, “Geek In The Pink”, “Bella Luna”), δεν υπάρχει και κάτι το πραγματικά σπουδαίο, κάτι που θα σε κάνει να το αγαπήσεις παράφορα και να το λιώσεις στο παίξιμο. Επικρατεί αντιθέτως μια ομοιόμορφη γλυκόπικρη μελωδική προσέγγιση, η οποία - όσο πειστικά και αν ομολογουμένως την υπερασπίζεται ο Mraz - σύντομα καταντάει ανιαρή (“O. Lover”, “Please Don’t Tell Her”, “Clockwatching”).
Δυνατότητες εξέλιξης σίγουρα υπάρχουν, είναι όμως επιτακτική ανάγκη για τον νεαρό από τη Virginia να διευρύνει τους ορίζοντές του και να αποκτήσει λίγο περισσότερο χρώμα ως δημιουργός, αν θέλει να ξεχωρίσει. Γιατί, ευτυχώς, ζούμε σε μια περίοδο κατά την οποία αφθονούν οι αξιόλογοι τραγουδοποιοί και ο συναγωνισμός είναι μεγάλος.
