Ο L.D. Beghtol έχει ένα αρκετά βαρύ βιογραφικό στο τσεπάκι του. Μέλος αρκετών συγκροτημάτων – από τη live μπάντα των Three Terrors (με τον Stephin Merritt των Magnetic Fields) και τους Moth Wranglers μέχρι το βασικό όχημά του (βλέπε Flare) – φτιάχνει μουσική εδώ και πολλά χρόνια, με τo σχήμα των LD & The Criticism να αποτελεί το καινούργιο προσωπικό του project.
Στο “Tragic realism” παρουσιάζει μια σειρά από συνθέσεις που έχουν μέσα τους αρκετή δόση από αμερικάνικη παράδοση και σίγουρα μια pop αντίληψη. Έχοντας στο πλάι του μια βασική ομάδα τεσσάρων μουσικών και μια ντουζίνα άλλους ως guests, ο Beghtol ακούγεται, δυστυχώς, πελαγωμένος λίγο πιο πάνω από τη μετριότητα αφού λίγα από τα αποσπάσματα μπορούν να σε κερδίσουν.
16 τραγούδια συνολικής διάρκειας κάτι λιγότερο από τρία τέταρτα της ώρας σε μία κυκλοφορία που διεκδικεί, ευτυχώς μαζί με ελάχιστες ακόμα, τον άτυπο τίτλο της πλέον αδύναμης δουλειάς της Acuarela.
Δύο από τα πρώτα αποσπάσματα, τα ‘Always the last to know’ και ‘Apathy’ (ειδικά το πρώτο), με προϊδέασαν για καλά πράγματα, τα οποία δεν ήρθαν στη συνέχεια.
Περίμενα περισσότερα, ειδικά όταν στα credits του δίσκου βρίσκονται ονόματα σαν του Jonathan Segel (Camper Van Beethoven) ή της Kendall Jane Meade (Mascott).
