2001 και εγώ περιφέρομαι στην τωρινή πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης (τρομάρα της!) με το “Parlor” στο diskman. Είναι τρομερή η αίσθηση όταν μερικά ακούσματα είναι τόσο βιωματικά. Κι ο δεύτερος δίσκος του Patrick Phelan ανήκει σε αυτή την κατηγορία.
2005 και πολλά πράγματα έχουν αλλάξει από τότε. Εκείνο όμως που δεν έχει αλλάξει είναι η ποιότητα του Phelan ως μουσικού. Σταθερός στις απόψεις του, όπως τις παρουσιάζει μέσα από τα τραγούδια του, μελαγχολικός ως το κόκαλο και ώρες-ώρες τόσο εκτυφλωτικός που σε κάνει κτήμα του δίχως την υποψία δικής σου αντίστασης.
Για τρίτη φορά με το logo της Jagjaguwar πάνω σε cd του, ο Patrick Phelan οργανώνει μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια μια ηχητική τελετή από νότες μοναχικές αλλά ζεστές, πλαισιώνοντάς τα πάντα με την εξαίσια ερμηνεία του, παραδίδοντας ένα άκρως σπουδαίο έργο.
Το “Cost” είναι τόσο τέλειο που με κάνει να σκέφτομαι ότι η περσινή χρονιά θα ήταν αρκετά κατώτερη ποιοτικά αν δεν είχε κυκλοφορήσει στα τέλη της. Η τετράδα των ‘Favor’, ‘Ruin’, Through the bedroom wall’ και ‘Fall’ με δικαιώνουν και φυσικά απομακρύνουν το χαρακτηρισμό «υπερβολικά» στα λόγια μου.
Μου δίνουν ζωή δουλειές σαν και αυτή… Χάνομαι στις λεωφόρους της Αθήνας μαζί της και όλα δείχνουν τόσο όμορφα!
