Αρνούμαι να ασπαστώ το μαζικό ενθουσιασμό για «τον πιο αυθεντικό καλλιτέχνη του 21ού αιώνα», για «το λευκό με το αφροαμερικανικό αίμα», για «την πιο αληθινή φωνή διαμαρτυρίας εκεί έξω», για «την εξέγερση της μικροαστικής συνείδησης». Αρνούμαι να υποκλίνομαι επ’ άπειρον στις παραγωγές του Dr. Dre [o οποίος, άλλωστε, επιμελείται μόλις τα 4 από τα 15 “hits”], όταν οι τεχνικές του δεν έχουν ανανεωθεί καθόλου την τελευταία δεκαετία. Αρνούμαι να καταπιώ όλο αυτό το παιχνίδι marketing που περιβάλλει τον μικορκαμωμένο κύριο Marshall Mathers. Αρνούμαι να σεβαστώ αυτή τη «βασανισμένη περσόνα με ανεξέλεγκτες αντιδράσεις αλλά δεδομένες καλλιτεχνικές ανησυχίες και μεγαλουφυείς στιχουργικές συλλήψεις». Αρνούμαι να βγάλω a priori το καπέλο στον Eminem.
Σύμφωνοι, είναι ένα φαινόμενο παγκοσμίου βεληνεκούς, αλλά αν αρχίσουμε να προτάσσουμε αυτά τα μεγέθη, τι είναι αυτό ακριβώς που τον διαφοροποιεί από τον Luciano Pavarotti, τη Celine Dion, την Mariah Carey και την Shania Twain; Το street credibility του; Tι σημαίνει αυτό όσον αφορά τη μουσική; Όχι πολλά, έτσι δεν είναι;
Ο Eminem φυσικά και δεν είναι τυχαίος. Τα τραγούδια του ασφαλώς και είναι πολύ προσεγμένα. Οι στίχοι του εννοείται ότι είναι καλοδουλεμένοι. Το rapping του σε καμία περίπτωση δεν είναι αδιάφορο. Τα samples του [Αerosmith, Labri Siffre, Malcolm McLaren, Martika, Dido, Rick James] μόνον «πανέξυπνα» μπορείς να χαρακτηρίσεις. Τις κινήσεις, δηλώσεις και επιλογές του μόνο απερίσκεπτες δεν τις λες... Και το “Curtain Call”, είναι αναμφισβήτητα ένα greatest hits πακέτο που δεν έχει ανάγκη να βαφτίζει «επιτυχίες» κάθε single που έτυχε να κυκλοφορήσει κάποτε χωρίς κανείς να το πάρει χαμπάρι – όλα τα περιεχόμενα tracks, ακόμα και τα καινούρια, ακούστηκαν, μεταδόθηκαν, χορεύτηκαν, καταναλώθηκαν, σχεδόν... κακοποιήθηκαν από την εκτενή χρήση και δικαιωματικά περιλαμβάνονται εδώ.Από εκεί και πέρα όμως, τα πάντα γύρω από τον Eminem είναι τόσο κλισέ: διαταραγμένο παιδί με διαλυμένη οικογένεια, έζησε και μεγάλωσε ως μαύρος με μαύρους φίλους, άρα πρέπει να γίνει αποδεκτός από τη μαύρη κοινότητα – τη μουσική τους αγκάλιασε εξ άλλου. Για δες όμως, όσο «μαύρος» κι αν είναι, το δέρμα του παραμένει λευκό – άρα, ας γίνει και household name για το λευκό ακροατήριο. Ας τον αφήσουμε ελύθερο να βρίζει τους πάντες: συγγενείς, μειονότητες, ομοφυλόφιλους, όποιον περνάει έξω από το booth. Bάλτον να παίξει και σε μία α λα Rocky ταινία με έναν αξιόπιστο σκηνοθέτη, κανόνισε και ένα ντουέτο-αρπαχτή με τον Elton John και... ορίστε πως χτίζεις ένα σύγχρονο μύθο με μερικές βασικές κινήσεις
But Stan… why are you so mad? Try to understand, I too want you as a fan… Προς τι τότε ο τσαμπουκάς επί μονίμου βάσεως ρε μεγάλε; Και τώρα που ξαναπαντρεύτηκες την ίδια γυναίκα... ποια θα βρίζεις από εδώ και στο εξής;
