Μπορεί το Anniemal να μην είναι ακριβώς το τέλειο album και να τις έχει τις αδυναμιούλες του εδώ κι εκεί, αν όμως η Νορβηγίδα δημιουργός του είναι ικανή για τέτοια μικρά θαύματα στο ντεμπούτο της - όπου το χεράκι τους κάπου έχουν βάλει και οι Röyksopp - η φαντασία μου οργιάζει για το τι έπεται στη συνέχεια.
Αρκετά είναι τα τραγούδια που ξεχωρίζουν, με το λάγνο “Always Too Late” και το μεθυστικό “No Easy Love” να σέρνουν τον χορό σε ένα πολύχρωμο γαϊτανάκι, ακολουθούμενα από το cool “Me Plus One”, το γοητευτικό “Anniemal” και τα γλυκύτατα “Heartbeat” και “Come Together”. Δεν είναι πάντως και όλα χάρμα στο Anniemal. Το εναρκτήριο “Chewing Gum” ας πούμε είναι σαχλό, ενώ προς το φινάλε ο ειρμός χάνεται και επικρατούν κάποια τραγούδια-γεμίσματα σαν τα “Happy Without You”, “Greatest Hit” ή το νυσταλέο “My Best Friend”, με μόνο στόχο να παρατείνουν τη διάρκεια του cd ώστε να βγει σαρανταέξι λεπτά.
Όλα αυτά όμως διόλου δεν αμαυρώνουν τη λάμψη από τα υπόλοιπα καλούδια, τα οποία βρίσκουν τρόπους να τρυπώσουν στη ζωή του ακροατή σαν πανούργες ηλιαχτίδες που ξεγελούν τη γρίλια του παραθύρου και ξεχύνονται θριαμβευτικά στην κάμαρά του. Δεν την βρίσκεις εύκολα τέτοια ακομπλεξάριστη και λαμπερή mainstream pop άποψη και γι’ αυτό ελπίζω προσωπικά σε μια ακόμα καλύτερη συνέχεια…
