Ούτε για funk πρόκειται, ούτε με το Amsterdam υπάρχει κάποια σχέση. Οι Free Fall είναι ένα project αποτελούμενο από τον αρκετά γνωστό στους ελίτ jazz κύκλους κλαρινετίστα Ken Vandermark, σε συνεργασία με τον πιανίστα Havard Wiik και τον μπασίστα Ingebrigt Haker Flaten, και η κυκλοφορία αυτή μας έρχεται από μια μικρή μα αφοσιωμένη στη μοντέρνα jazz νορβηγική εταιρεία.
Σημείο αναφοράς του Vandermark και της παρέας του είναι ο κλαρινετίστας Jimmy Giuffre, ο οποίος έδρασε μεταξύ 1955-1965 και ενώ πέρασε απαρατήρητος στην εποχή του τελευταία οι μετοχές του έχουν ανέβει και αρκετές ηχογραφήσεις του έχουν επανεκδοθεί από την ECM. Το μαρτυρά μάλιστα τόσο το όνομα Free Fall - παρμένο από ένα album του Giuffre - όσο και η αφιερωμένη σε αυτόν σύνθεση “291”. Παρά την τόση λατρεία πάντως το Amsterdam Funk δεν περιέχει διασκευές, αλλά μόνο πρωτότυπες συνθέσεις, με τον Vandermark να υπογράφει τις εννιά από τις έντεκα.
Αν και το album δεν είναι άσχημο πάσχει από το πρόβλημα που μαστίζει γενικά τον χώρο της σύγχρονης jazz εδώ και τουλάχιστον δύο δεκαετίες. Βασίζεται δηλαδή περισσότερο στην εκτελεστική δεινότητα των συντελεστών του, παρά στην έμπνευσή τους με αποτέλεσμα να ηχεί άνισο. Από τη μία δηλαδή θαυμάζει κανείς τα ξεσπάσματα του “Framework 8”, την ατμόσφαιρα του “Turn[s]” ή το “November”, όπου καταβάλλεται προσπάθεια να αποτυπωθεί με ήχους η χαμένη από χέρι πάλη μεταξύ του αποχωρούντος φθινοπώρου και του αργά αλλά σταθερά επερχόμενου χειμώνα. Από την άλλη όμως η υπομονή δοκιμάζεται με τους άσκοπους πλατειασμούς και τη νωθρότητα στιγμών σαν τα “Mythologies”, “Still Life” ή “Lonnie”, καθαρές ασκήσεις ύφους οι οποίες μπορούν να ενδιαφέρουν μόνο συναδέλφους μουσικούς των Free Fall.
Όπως όμως ειπώθηκε και παραπάνω οι αδυναμίες του Amsterdam Funk δεν είναι μια υπόθεση μόνο των δημιουργών του, αλλά αφορούν τη γενικότερη νοοτροπία της απολυταρχίας των βιρτουόζων που έχει επικρατήσει στον χώρο της μοντέρνας jazz.
