Περισσότερο καταραμένοι από τους Badfinger, λιγότερο τυχεροί από τους Beach Boys και εξίσου επιδραστικοί με τους Velvet Underground, η παρέα από το Μέμφις μας έδωσε την χρυσή τριάδα άλμπουμ #1 Record, Radio City και Third/Sisters Lovers και μετά διαλύθηκε, χτυπημένη από το θάνατο του κιθαρίστα Chris Bell και τις διαφωνίες μεταξύ Alex Chilton και Jody Stephens σχετικά με το ποια από τις δυο αδελφές που ενέπνευσαν τον τίτλο του τρίτου τους άλμπουμ θα πηδάει ο καθένας.
Έκτοτε συγκροτήματα όπως οι Replacements, R.E.M. και Teenage Fanclub κόπιαραν τον power pop κουδουνιστό ήχο της κιθάρας τους, τα ηλιοκαμένα φωνητικά τους και την στακάτη ρυθμική τους section, ενώ τραγουδιστές όπως ο Matthew Sweet και ο μακαρίτης Elliott Smith (ακούστε την εξαιρετική διασκευή του στο “Thirteen”) απέδωσαν τα εύσημα σε ένα από τα πιο τραγικά υποτιμημένα σύνολα της δεκαετίας του ’70, που στάθηκε εξίσου τυχερό κι άτυχο και με τρία μόλις άλμπουμ φρόντισε να αποκτήσει νωρίς μια θέση στο Πάνθεον των πιο σημαντικών συγκροτημάτων όλων των εποχών και μετά να το φάει η μαρμάγκα.
Οι επανασυνδεδεμένοι Big Star, με τους Alex Chilton και Jody Stephens να αποτελούν τον πυρήνα και τους Jon Auer και Ken Stringfellow των Posies να συμπληρώνουν τη σύνθεση, κυκλοφορούν το πρώτο τους στούντιο άλμπουμ από το 1978 (ουσιαστικά από το 1974, ημερομηνία ηχογράφησης του Third, το οποίο κυκλοφόρησε όμως τέσσερα χρόνια αργότερα) κι αυτό από μόνο του αποτελεί ένα γεγονός πολλαπλάσιας σπουδαιότητας από την όποια κυκλοφορία των Rolling Stones.
Δυστυχώς, αποδεικνύεται ότι ο Ερικ Καντονά ήξερε καλά τι έκανε όταν αποχωρούσε από την ενεργό δράση στα 32 του, όντας ακόμη στην κορυφή: το In Space ενώ διαθέτει μερικά εξαιρετικά κομμάτια (το οι-Chili Peppers-διασκευάζουν-Chic "Love Revolution", το Steely Dan-ικης γραφής "Dony", το “February’s Quiet”, που θα ήθελε πολύ να είχε γράψει ο Kurt Wallinger με τους World Party και ένα “Turn My Back On The Sun” τόσο απροκάλυπτα κλεψιμαίικο από το “Wouldn’t It Be Nice” που σηκώνει μέχρι και αγωγή από τον Brian), έχει ισάριθμα ‘γεμίσματα’ ικανά να αποπροσανατολίσουν τον νέο κι ανυποψίαστο ακροατή.
Το "Lady Sweet" θα μπορούσε να είναι γραμμένο σήμερα από τους Supertramp και οι R&B απόπειρες των ‘’A Whole New Thing" και "Hung Up With Summer" είναι τόσο σκανδαλωδώς προφανείς εμπορικές επιλογές, που καταντάει αηδία. Κι ενώ η παραγωγή ξεχωρίζει και πάλι, το όλο αίσθημα που σου αφήνει είναι ενός δίσκου ελαφρών βαρών (και ηθών), στον οποίο ο χρόνος δυστυχώς έχει αφήσει τα σημάδια του με τον πλέον προφανή τρόπο. Και, απ’ όσο ξέρω, στη δισκογραφία δεν υπάρχουν botox για να φαίνεται ο ασθενής νεότερος…
