Η πιο επιτυχημένη jazz τραγουδίστρια των τελευταίων χρόνων δεν είναι σε καμία περίπτωση σπουδαία φωνή, έχει όμως καταξιωθεί ως μια αξιόλογη παρουσία και έχει κινηθεί με συνέπεια, πετυχαίνοντας ενίοτε να φέρει αρώματα και μυρωδιές από παλιές, δοξασμένες μέρες του χώρου. Δυστυχώς όμως μας επεφύλαξε τον χειρότερο μέχρι σήμερα εαυτό της για το Christmas Songs, σε τέτοιο μάλιστα βαθμό ώστε αν άκουγα κάτι από το album στο ραδιόφωνο χωρίς να γνωρίζω περί τίνος πρόκειται θα ορκιζόμουν πως πρόκειται για Χριστουγεννιάτικη παρωδία.
Η παραγωγή βέβαια του Christmas Songs είναι προσεγμένη μέχρι εκεί που δεν πάει, η Clayton/Hamilton Jazz Orchestra συνοδεύει την κυρία Elvis Costello αστράφτοντας από επαγγελματισμό και τα πάντα μοιάζουν γενικά να είναι τακτοποιημένα με προσοχή. Αυτό όμως που πραγματικά συμβαίνει είναι ότι οι συντελεστές της δουλειάς έντυσαν γνωστά και αγαπητά τραγούδια σαν το “Jingle Bells”, το “Let It Snow”, το “Santa Claus Is Coming To Town” ή το “White Christmas” με ασφυκτικά σμόκιν και παπιγιόν, στερώντας τους κάθε τι το γιορτινό και κάνοντάς τα να μοιάζουν με αμήχανα παιδάκια μικροαστικού ζεύγους προσκεκλημένου στο ρεβεγιόν των νεόπλουτων γειτόνων τους.
Η δε Diana Krall όχι μόνο δεν κάνει κάτι να σώσει την κατάσταση, αλλά τους δίνει και τη χαριστική βολή με ερμηνείες νυσταλέες και ξεψυχισμένες, τραγουδώντας ως αυτάρεσκη ντίβα την οποία χιλιοπαρακάλεσαν να πάρει το μικρόφωνο και δεν μπορεί να αποφύγει την αγγαρεία.
Για να μην πολυλογώ, το Christmas Songs είναι το χειρότερο εποχιακό album που έχω ακούσει στην ζωή μου. Πάρτε το μόνο αν θέλετε να κάνετε ένα γιορτινό δώρο στον χειρότερο εχθρό σας.
