Βετεράνοι είναι πια οι Νορβηγοί A-Ha και οι μέρες της δεκαετίας του 1980, όταν η pop τους έλαμπε από φρεσκάδα και αβίαστα κέρδιζε καρδιές και χαμόγελα, έχουν μάλλον περάσει ανεπιστρεπτί, αν πιστέψουμε όσα ακούμε στο νέο τους album Analogue - το ένατο κατά σειρά.
Το Analogue είναι μια συντηρητική δουλειά, η οποία κατ’ επίφαση μόνο αναζητά μια θέση στην εποχή μας μιας και δεν επιθυμεί να φέρει νέους φίλους στο club των Νορβηγών pop stars. Απευθύνεται μάλλον σε όσους τους αγαπούν και τριαντάρισαν ή σαραντάρισαν μαζί τους, όντας μια τελετουργία ωρίμανσης περιστρεφόμενη γύρω από κεκτημένες αξίες: μελαγχολικά ντεκόρ κυριαρχούμενα από τη γλύκα και τις εύθραυστες ανάσες του αειθαλούς frontman Morten Harket, καθάρια παραγωγή, γραφή μεστή από σκανδιναβική pop ευαισθησία.
Εκπλήσσοντας έτσι μόνο κατά περιστάσεις (με τα έγχορδα του “Halfway Through The Tour” ή με τις κιθαριές του “Make It Soon”) και δίχως να βρίσκει την έμπνευση των A-Ha σε σπουδαία φόρμα, το Analogue είναι εντούτοις καλοστεκούμενο και αξιοπρεπέστατο, με δυο-τρεις μάλιστα εκλάμψεις (“Keeper Of The Flame”, “Don’t Do Me Any Favours”, “Celice”) οι οποίες δείχνουν ότι το group δεν έχει ακόμα καταντήσει σκιά του παλιού καλού εαυτού του. Όσοι πιστοί προσέλθετε λοιπόν…
