Η ιέρεια της ποπ επέστρεψε με τον καλύτερο δίσκο που έχει βγάλει την τελευταία δεκαετία (σε αντίθεση με τους περισσότερους το "Ray Of Light" δεν μου άρεσε - το βρήκα αρκετά ελλιπές και παρά το γεγονός ότι είχε μερικά ενδιαφέροντα ακούσματα, στο σύνολό του δεν ήταν τόσο δυνατό). Ξεπερνώντας την αστάθεια της μετά-SEX εποχής της ("Bedtime Stories"), την ανισόρροπη πνευματική της αναζήτηση ("Ray Of Light"), της τσαντίλας προς την χώρα της ("American Life") και του ατυχούς πειράματός της με την χορευτική μουσική ("Music"), η Madonna φαίνεται να έχει βρει επιτέλους τις ισορροπίες της στα 00s.
Ο σκελετός του δίσκου υποστηρίζεται από ένα υβρίδιο dance/ντίσκο (το οποίο μερικοί έτρεξαν να βαφτίσουν nu-disco), με λεπτομέρειες trance ("Get Together"), 80s ποπ ("Let It Will Be", "Forbidden Love"), 70s ντίσκο ("Future Lovers") και εβραϊκές ψαλμωδίες ("Isaac"). Ξεχωρίζουν τα "Hung Up", "Jump", "Get Together" και "I Love New York", όπου μας φανερώνει την μεγάλη της αγάπη για την πόλη που ποτέ δεν κοιμάται.
Παντρεύοντας με επιτυχία το χτες με το σήμερα και σαμπλάροντας αρκετές γνώριμες μελωδίες, η Madonna πέρασε επιτέλους εκείνη τη λεπτή γραμμή που τη χώριζε από ένα καλό χορευτικό δίσκο που τόσο λαχταρούσε, κάνοντας ταυτόχρονα μια θριαμβευτική επιστροφή στα dancefloors (τα οποία είναι σίγουρο ότι θα κατακτήσει με αυτό το δίσκο).
Ξεθάψτε στρας, γκλίτερ, πλατφόρμες και βγάλτε τις ντισκομπάλες από τα πατάρια -oι εποχές του θρυλικού Studio 54 επανέρχονται με ένα άλλο τρόπο και το "Confessions On A Dance Floor" είναι ο ύμνος τους!
