Στον τρίτο της δίσκο μπλέκει τη folk με ένα ακατάτακτο σχεδόν σχιζοφρενικό rock και μια εικόνα που φέρνει στο νου μια σειρά από με-αξύριστη-μασχάλη μούσες της indie σκηνής από την Cat Power μέχρι την PJ Harvey.
Δεν είναι προσκοπίνα, διάλεξε το όνομα της από την μικρή ηρωίδα του To Kill a Mockinbird, καθώς το Emma Louise παραήταν Bronde–ικό για να συνοδεύσει τις μουσικές της, σχεδόν γυμνά τραγούδια ντυμένα με επίμονα drums, στημένα πάνω στην διεστραμμένα κοριτσίστικη φωνή της. Εν τούτοις, τα ακατάτακτα τραγούδια της που καλύπτουν όλη την γκάμα από το μουρμούρισμα μέχρι τους… Nirvana -συχνά στην διάρκεια του ίδιου track-, μοιάζουν να αρνούνται ηθελημένα την πρόσβαση στον μέσο ακροατή. Κι αν το ομότιτλο κομμάτι του δίσκου αγγίζει τα όρια της catchy pop, άλλα, σαν το “Safety Pants” όπου οι στίχοι εξαντλούνται στην επανάληψη της φράσης "C'mon honey what are you doing to me?" 28 φορές (μα τι της κάνει στ’ αλήθεια;) με μόνη μουσική υπόκρουση μερικά παλαμάκια και drums, απλά εξαντλούν την υπομονή σου.
Με τον Steve Albini στην παραγωγή και τα “προχωρημένα” media να τοποθετούν ήδη το στέμμα της indie darling στην ξανθιά περούκα που αρέσκεται να φορά, η Scout μοιάζει να ήρθε για να μείνει. Αν όμως περιπετειώδης μουσική ιδιοσυγκρασία της μας προϊδεάζει για ένα πιθανά ενδιαφέρον μέλλον, ο φιλόδοξος πλην άτσαλα “δήθεν” breakthrough δίσκος της, το κάνει να δείχνει πολύ μακρινό και μάλλον νεφελώδες.
