Με την έκτη στούντιο κυκλοφορία τους, Super Extra Gravity, συνεχίζουν στο δρόμο του προηγούμενου cd τους, Long Gone Before Daylight, αποποιούμενοι τις πιο ανάλαφρες και pop στιγμές των πρώτων τους δίσκων με ένα ήχο σαφώς πιο ώριμο και την μελαγχολία να αιωρείται στην ατμόσφαιρα, με ένα τρόπο που στην Σκανδιναβία γνωρίζουν πολύ καλά.
Η μελαγχολική αίσθηση γίνεται έντονη από το πρώτο κιόλας κομμάτι του άλμπουμ, Losing a friend, το οποίο αποτελεί ένα σπαραγμό της Nina Persson για την απώλεια ενός φίλου και είναι δύσκολα να μην σε συγκλονίσει με το συναίσθημα που βγάζει. Στη συνέχεια το γκαζωμένο Godspell θα μπορούσε να είναι το πρώτο single στην θέση του I Need Some Fine Wine And You, You Need To Be Nicer με το παράξενο τίτλο και το “αλκοολικό” περιεχόμενο. Αρκετά μεγάλο μέρος του δίσκου καταλαμβάνουν οι μπαλάντες, που άλλοτε λειτουργούν ιδανικά όπως στο Don’t Blame Your Daughters (Diamonds) με την γοητευτική μελωδία ή το In The Round, άλλοτε όμως κουράζουν και ακούγονται αδιάφορες (Holy Love, Overload).
Δεν είναι ο δίσκος που θα κολλήσεις αμέτρητες ώρες -γιατί συχνά ακούγεται δυσάρεστος και απαιτητικός-, ούτε θα τον ακούς στο αυτοκίνητο πριν την έξοδο σου και σίγουρα δεν είναι ο δίσκος που θα προσθέσει εκατομμύρια ευρώ στους λογαριασμούς των Cardigans στις σουηδικές τράπεζες.
Έχοντας πειραματιστεί αρκετά με διαφορετικά στυλ, οι Cardigans δείχνουν ότι ψάχνονται μουσικά (στα όρια του ρεπερτορίου τους πάντα) και δεν επαναπαύονται στο στυλάκι που τους καθιέρωσε εμπορικά. Όμως όσο κι αν αλλάζει ο ήχος τους, είναι καταδικασμένοι να χαρακτηρίζονται από την (υπέροχη) φωνή της Nina την οποία κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει. Οπότε η κριτική μπορεί να εστιαστεί στις αλλαγές του look της κι αν την προτιμάμε ως ξανθιά bimbo ή sexy καστανή τριαντάρα με το super μαύρο φόρεμα του εξώφυλλου. Εγώ πάντως όπως κι αν την βλέπω, σκουπίζω τα σάλια που τρέχουν…
