Οι Neon Blonde αποτελούν ένα side project των Blood Brothers, με τον Johnny Whitney στα φωνητικά (ο Θεός να τα κάνει φωνητικά!) και την κιθάρα και τον Mark Gajadhar στα ντραμς. Ο ήχος τους είναι σκληρός, χαοτικός, παρανοϊκός και με την ένταση να σε χτυπάει αλύπητα. Σε σχέση με τους Blood Brothers, οι Neon Blonde έχουν στον ήχο τους μια πιο εκλεκτική και arty πινελιά, με πιάνο και σαξόφωνο να συνυπάρχουν με τις κιθάρες. Η προσθήκη keybords και drum machine κάνουν το αποτέλεσμα πιο ηλεκτρονικό, “χορευτικό”, αλλά πάντα punk μέχρι το κόκαλο!
Το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο τους είναι η φωνή του Whitney, τσιριχτή, πιθανόν σπαστική (κάπως έτσι φαντάζομαι θα τραγουδούσε ο Κακοφωνίξ!) και αυτό είναι το κομβικό σημείο που αποφασίζεις αν σου αρέσει το cd ή όχι. Μπορεί να μην καταφέρνεις να βγάλεις νόημα για το τι λέει ακόμα και διαβάζοντας τους στίχους αλλά δεν μπορώ να φανταστώ πιο ταιριαστά φωνητικά στον ήχο τους.
Από τα έντεκα κομμάτια του δίσκου ξεχωρίζει το Chandeliers and Vines για το οποίο άνετα αξίζει να αποκτήσεις το cd, ένα κομμάτι καταγγελία για τη τηλεόραση, το MTV, τα χαζά σήριαλ, τα πολυτελή σπίτια, την κόκα και το ομαδικό σεξ που κυριαρχούν μέσα στα άδυτα της υψηλής κοινωνίας. Έχει ένα κολλητικό riff-άκι και σε συνδυασμό με το πιάνο, αποκτά ένα ύφος τελείως διαφορετικό από του υπόλοιπο άλμπουμ.
Όσοι δεν γνωρίζετε τι σημαίνει Blood Brothers / Neon Blonde και οπότε δεν ξέρετε τι πρόκειται να ακολουθήσει, πλησιάστε προσεκτικά και κατόπιν σκέψης διότι δεν πρόκειται για κάτι εύπεπτο και εύκολο! Είναι ένα δίσκος για λίγους, όχι όμως με την ελιτίστικη οπτική - απλά μερικά πράγματα είναι καταδικασμένα να παραμένουν στο περιθώριο διότι απλά δεν κατανοούνται…
