Δεν ξέρω αν ο τίτλος είναι εμπνευσμένος για μία ακόμη φορά από Έλληνα ποιητή (μετά το «Το Τρένο Φεύγει Στις Οκτώ» να τραγουδούν άραγε τα κρύα βράδια εκεί στο Seattle «Σάββατο κι απόβραδο και ασετιλίνη»; φράση που ασφαλώς δεν κατάλαβα ποτέ μου, και κάτι τέτοια είναι που με έδιωξαν μια και καλή από την ελληνική μουσική όταν ήμουν πιτσιρικάς), αυτό που ξέρω είναι ότι πρόκειται ίσως για τον πιο άγριο και θυμωμένο δίσκο του συγκροτήματος εδώ και πολλά χρόνια και μυριάδες κυκλοφορίες.
Ίσως να έχει να κάνει με το γεγονός ότι σ’ αυτό τους το άλμπουμ επιστρέφει στη σύνθεση του γκρουπ ο παλιός τους μπασίστας Michael Wells, το πιθανότερο βέβαια είναι να αποτελεί τη δική τους αντίδραση στο πολιτικό κλίμα που επικρατεί στην πατρίδα τους. Στο νόημα μπαίνεις κατευθείαν με την έναρξη του δίσκου, με ένα κομμάτι που τιτλοφορείται “Fuck Your Fears”, και η συνέχεια είναι όσο πιο εύγλωττη θα μπορούσε. “Coming Up For Air”, “Kalashnikov”, “Devil In The Details” είναι μερικοί ακόμη τίτλοι, ντύστε τους με το γνώριμο ύφος της μουσικής τους αλλά με τις κιθάρες αυτή τη φορά να ηχούν απειλητικές και αγωνιώδεις, και θα έχετε ένα από τα πιο ενδιαφέροντα και ζωντανά άλμπουμ της εικοσάχρονης και βάλε καριέρας τους.
Απ’ ότι φαίνεται, το διάλειμμα για προσωπικές δημιουργίες που έκανε το συγκρότημα, σε συνδυασμό με την παραγωγή του Tucker Martine (γνώριμου πια από τη δουλειά του με τη Laura Veirs) τους βοήθησε να κάνουν μια μικρή και σίγουρα ευπρόσδεκτη παράκαμψη στη μέχρι σήμερα πορεία τους. Η παρουσία των Al Deloner (Midnight Choir) και Terry Lee Hale καθώς και το όμορφο artwork – που παραπέμπει πολύ έντονα στο αντίστοιχο του “Londinium” των Archive – δεν είναι παρά δύο επιπλέον στοιχεία που συμπληρώνουν μια πολύ αξιόλογη δουλειά από τους Walkabouts.
