Είχα ακούσει το τραγούδι “High” στο ραδιόφωνο και θα πρέπει να ομολογήσω ότι μου άρεσε, αν και επρόκειτο εμφανώς για υλικό που απευθύνεται σε ακροατήριο ενήλικο, εκείνο που αγαπάει μελιστάλακτες μελωδίες και ρεφρέν που σιγοτραγουδιόνται επάνω από νεροχύτες και κάτω από χαλασμένα αυτοκίνητα (απ’ την άλλη μου αρέσουν πολλά τραγούδια των Keane, οπότε έτσι εξηγούνται πολλά…). Το μόνο πράγμα που μου την έδινε λίγο στο όλο πράγμα ήταν η φωνή του τύπου που το ερμήνευε που έφερνε στην απίστευτα εκνευριστική φωνή του τύπου από τους Live.
Μόλις τώρα ανακαλύπτω ότι το κομμάτι είναι από τον James Blunt, για την ολοκλήρωση του δίσκου του οποίου έχει μαζευτεί εδώ η σάρα, η μάρα και το κακό συναπάντημα – που συνήθως σημαίνει ότι σε λίγο θα βγαίνει το cd με ένα αυτοκόλλητο στο εξώφυλλο που να γράφει με μεγάλα γράμματα ΤΑΛΕΝΤΟ, λες κι εμείς δεν μπορούμε να καταλάβουμε αν κάτι τέτοιο ισχύει ή κάποιοι προσπαθούν αν μας το επιβάλλουν με το ζόρι. Την παραγωγή έχει κάνει ο Tom Rothrock (Beck, Elliott Smith, Badly Drawn Boy, αλλά και στο καινούργιο των Warlocks), ορισμένα κομμάτια έχει συνθέσει ο Blunt παρέα με τον Guy Chambers (συνθέτης πολλών επιτυχιών του Robbie Williams) ενώ σε ένα κομμάτι τον βοηθάει η συνθέτρια των σταρς εσχάτως Linda Perry.
Τα παραπάνω σε βάζουν γρήγορα σε σκέψεις που επιβεβαιώνονται αργά αλλά σταθερά μια προς μια. Ο James Blunt είναι τόσο βαρετός, τόσο προβλέψιμος και τόσο adult oriented, που χρειάζεται προσπάθεια να ακούσει το δίσκο του μέχρι το τέλος. Όταν δε το προτελευταίο τραγούδι “Cry” ξεκινάει με το ριφ του “Fragile” του Sting (για να πάει στη συνέχεια κάπου αλλού φυσικά), καταλαβαίνεις αμέσως ότι έχει έρθει η ώρα να την κάνεις για αλλού. Ύστατη σκέψη που του χαρίζεις είναι ότι θα έπρεπε τελικά να ονομάζεται James Bland και το άλμπουμ του “Back To Bedland” για έναν ακόμη υπνάκο…
