Οι Bell Orchestre – μουσικό σύνολο εγχόρδων/πνευστών/κρουστών/κιθάρας από το Μόντρεαλ, δύο μέλη του οποίου συμμετέχουν και στους Arcade Fire – παίζουν ένα μίγμα από μουσική δωματίου, συμφωνικής μουσικής, μινιμαλισμού και εμβατηρίων. Αυτό το μίγμα μπορείτε να το αποκαλέσετε « μετά-ροκ εκδοχή της chamber-pop», αλλά συμφωνώ πως ακούγεται γελοίο. Στο κάτω- κάτω όπως και να το πείτε… πολύ γρήγορα θα το βαρεθείτε!
Aυτό συμβαίνει γιατί οι Bell Orchestre εξαντλούν το δημιουργικό τους οίστρο και τη φαντασία τους κάπου στο μέσο του άλπουμ. Τα πρώτα οργανικά θέματα ακούγονται εμπνευσμένα – πολύ κοντά στους ηχητικούς δρόμους συνόλων όπως οι Silver Mt Zion, oi Rachel και οι Scenic.
Η απαρχή γίνεται με το πρώτο πένθιμο μέρος του “Les Lumieres”που δίνει τη θέση του στο μελαγχολικό δεύτερο μέρος. Το αποκορύφωμα όμως έρχεται με το δραματικό και αγωνιώδες – σαν μία ορχήστρα δωματίου που παίζει εν μέσω αεροπορικής επιδρομής – “Throw It on a Fire”. Από εκεί και πέρα αρχίζουν οι άσκοποι αυτοσχεδιασμοί, οι περιβαλλοντικές περιπλανήσεις και ο άκαιρος μινιμαλισμός. Με τη μικρά εξαίρεση του κινηματογραφικού “Salvatore Amato”και του επικο-λυρικού “The Upwards March” δεν υπάρχει τίποτε άλλο που να μπορεί να κρατήσει έστω και ένα πρωτογενές ενδιαφέρον.
