Θα μπορούσα να φανταστώ την Tara Angell σαν ένα «καλό άγγελο», που μέσα στην αόρατη λευκότητά του περιδιαβαίνει τον πλανήτη, βιώνοντας αιώνια γαλήνη και ευδαιμονία. Αντ’ αυτού, μαυροφορεμένη και σκεπτική-όπως παρουσιάζεται στο εξώφυλλο της παρθενικής της δισκογραφικής απόπειρας - με προσκαλεί σε μία γοητευτική πτώση στα έγκατα του διαταραγμένου ψυχικού της βασιλείου.
Μελωδίες σκοτεινές, συναισθηματικά φορτισμένες και κατά διαστήματα επικίνδυνα καταθλιπτικές με σφιχταγκαλιάζουν σαν άλλη ζώνη ασφαλείας προσπαθώντας να αποβάλουν από πάνω μου την αίσθηση του φόβου που με έχει κυριεύσει κατά τη διάρκεια της καθόδου μας. Η Tara με τη συνοδεία μιας ηλεκτρικής κιθάρας και ενός απροσδιόριστα συμπαθητικού αρμόνιου καθοδηγούμενη από τους ήχους «νυσταγμένων» κρουστών, προσπαθεί να λυτρωθεί από όλες τις ανασφάλειες και τις πίκρες που την έχουν κατακλύσει, τραγουδώντας μου. Μου εκμυστηρεύεται πόσο ψεύτικη και κακιά αισθάνεται ανά περιόδους-“Untrue”, “Bitch Please”, “Don’t Blame Me”-και προσφέροντας μου μια δόση από το πικραμένο χαμόγελο της μου αναφέρει με χαρά μικρού παιδιού πόσο πολύ θα ήθελε να στηριχτεί πάνω σε μία απατηλή ελπίδα “Hollow Hope”. Αυτή ήταν ίσως η μοναδική στιγμή που διαπίστωσα μια κάπως χαρούμενη διάθεση στα πενήντα λεπτά που ήμασταν μαζί.
Η υποτονική χροιά της, ακούγοντας την πιο προσεχτικά, μου φέρνει στο μυαλό αυτή της PJ Harvey ή μήπως όχι, μήπως αυτή της Lucinda Williams… Δεν είμαι σίγουρος για τίποτα, παρά μόνο για το γεγονός ότι οι συνθετικές της ικανότητες είναι άξιες έστω και ενός και μοναδικού ακούσματος. Ιδιαίτερα στα “When You Find Me”, “Three Times” και “You Can’t Say No To Hell” με μαγεύει με τις ενορχηστρώσεις της, εκφράζοντας μου παράλληλα την απέραντη αγάπη της για το Bob Dylan και τον Daniel Lanois.
Καθώς η ώρα περνάει η Tara αρχίζει και βυθίζεται πάλι μέσα στις σκέψεις της, το καταλαβαίνω από τοn υπερβολικά πικραμένο τόνο της φωνής της και την ευθύτητα του λόγου της. “I keep my worries for my self, never make a sound” μου ψιθυρίζει στο τελευταίο της κομμάτι “The Big One”. Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να την αφήσω μόνη της….
