Οι αναγνώστες του Αβόπολις που έχουν ‘λιώσει’ στο παίξιμο και τα πέντε παρακάτω άλμπουμ:
1. Too Much Pressure των Selecter
2. One Step Beyond των Madness
3. The Specials των Specials
4. London Calling των Clash
5. Εntertainment! των Gang Of Four
μπορούν να συνεχίσουν να διαβάζουν την εν λόγω κριτική (ριβιού). Οι υπόλοιποι μπορούν να κάνουν κλικ στο εξαιρετικό κείμενο του φίλου Τάκη Θανόπουλου για τον R.Kelly.
Καίτοι συντοπίτες του Λένον, οι Dead 60s διαφέρουν παρασάγγες από το τυπικό Λιβερπουλιανό συγκρότημα τύπου La’s κι Echo and the Bunnymen, επιλέγοντας να παίξουν ένα μουσικό ιδίωμα σεβαστό κι αγαπητό μεν, περιορισμένης συνθετικής και μουσικής εμβέλειας δε. Και δε μιλάμε για ένα οποίο κι οποίο είδος, μιλάμε για το ska-punk-dub-reggae με το οποίο κάποιοι από εμάς μεγαλώσαμε, άσχετα αν το αποκηρύξαμε πριν μερικά χρόνια ως σχετικά ρηχό κι επιφανειακό (εκτός αν θεωρείτε ότι ο μετά-Police Sting κι οι Untouchables έκαναν σοβαρή καριέρα). Το κουαρτέτο των 20αχρονων λοιπόν, αφού ακολούθησε την πατέντα της Two Tone στην παραγωγή, την πολεμική των Clash και τη Ζeroes Αισθητική των Radio 4, εξέδραμε στην αγγλική ενδοχώρα με σκοπό να κάνει reclaim στον dance/rock/ska θρόνο που πέρσι κατείχαν οι Ordinary Boys.
Από το πρώτο κομμάτι, "Riot Radio" είναι προφανές που το πηγαίνουν τα παιδιά (Quiz1: ποσά τραγούδια με τη λέξη ‘’riot’’ έχουν γραφτεί από rock/punk μπάντες; Απαντήστε στο mail μου). Με ένα ριφάκι όμοιο με το "This Fire" των Franz, αντιτίθενται ευθέως στην απόφαση της κυβέρνησης Μπλερ να επιβάλλει λογοκρισία στα αγγλικά ερτζιανά. Το συγκρότημα ακούγεται απίστευτα δεμένο, τα keyboards ακολουθούν μια Pete Tosh-ική κατεύθυνση και οι εναλλαγές ρυθμών είναι εντυπωσιακές, αλλά δυστυχώς δεν διαθέτουν αυτό που είχαν όλα εκείνα τα end of the ‘70s σύνολα: το στιχουργικό υπόβαθρο. Στην περίπτωση τους θα μπορούσαν να ακολουθήσουν δυο δρόμους: ο ένας θα ήταν να μην αναλωθούν καθόλου σε κοινωνικοπολιτικούς προβληματισμούς, να παίξουν με τα χαρτιά τους ανοιχτά λέγοντας ‘’είμαστε εδώ για το χαβαλέ, την εμπειρία και τις γκόμενες’’, προτιμούν όμως τη δεύτερη οδό, να γεμίσουν δηλαδή τα τραγούδια τους με –ενίοτε- ανούσια σλογκανάκια της σειράς. Όμως το 1977 οι καιροί ήταν όντως δύσκολοι για τη Μεγάλη Βρετανία, the times they were really changin’, απεργίες γίνονταν συνέχεια και πολλές συντεχνιακές ομάδες εργατών κατέβαιναν στους δρόμους, με αποκορύφωμα τα γεγονότα του Μπρίξτον το ’76. Τώρα η χώρα διανύει μια περίοδο ύφεσης και το να κάνεις παρόμοιο με τότε sloganeering δεν μπορεί κι ούτε πρόκειται να οδηγήσει πουθενά. Δεν υπάρχει λόγος να γράψουμε συνθήματα στους τοίχους, ούτε να κάνουμε γκράφιτι με αριστερίζοντα στιχάκια περί κοινωνικής επανάστασης. Εκεί που υπερείχαν κατάφωρα οι Clash, στην ύπαρξη δηλαδή ενός ξεκάθαρου μηνύματος, τα τέσσερα νεαρά σκαούζια δείχνουν να υπολείπονται.
Κατά τ’ άλλα τα παιδιά μια χαρά κωλόπαιδα φαίνονται -και είναι: το "You're Not the Law" ακούγεται ακριβώς σαν το "Night Boat to Cairo" των Madness, στο "Loaded Gun" φαντασιώνονται μια θεογκομενάρα, φτιάχνοντας έτσι το δικό τους Whole Lotta Rosie και στο "Horizontal" αναπολούν τις μέρες που έβγαιναν έξω και γίνονταν κουρούμπελα στο μεθύσι. Α, και σε κάποιο σημείο του δίσκου, κάπου στη μέση ακούγεται ο τραγουδιστής Matt McManamon να ανάβει ένα μπάφο και να τραβάει τζούρες on air. Τι άλλο να κάνουν τα παιδία για να πείσουν τον Blackwell να τους πάρει στην Island;
Καταδικασμένοι να μείνουν στην αφάνεια λόγω υπερπληθώρας εξίσου καλών συγκροτημάτων και να υποτιμηθούν λόγω ιδιώματος, οι Dead 60s παρακαλούν να τους δώσετε μια ευκαιρία να σας πείσουν. Κι ακόμη κι αν δεν είστε φαν της white reggae, αρκετά από τα κομμάτια του φερώνυμου άλμπουμ τους θα σας κάνουν να χορέψετε, ακριβώς όπως έκαναν τα 'Legalise It' και 'Ghost Town' πολλά χρόνια πριν.
