Οι Richmond Fontaine, αν και έχουν μια ιστορία περίπου δέκα χρόνων στην πλάτη τους, μόλις πέρυσι με το “Post to wire” απέκτησαν αναγνώριση σε ένα πιο ευρύ κοινό. Kι αυτό, απόλυτα δικαιολογημένα αφού αποτέλεσε έναν από τους καλύτερους δίσκους του 2004. Στο “The Fitzerald” το οποίο είναι το έκτο άλμπουμ τους, ο ήρεμος ακουστικός ήχος κυριαρχεί και οι ίδιοι ξεφεύγουν αρκετά από τις πιο ροκ, προηγούμενες κυκλοφορίες τους...
Τα τραγούδια γράφτηκαν από τον Willy Vlautin κατά την διάρκεια δύο εδβομάδων που πέρασε στο ξενοδοχείο Fitzerald Casino στην γενέτειρα του, το Ρένο της Νεβάδα. Στην ουσία πρόκειται για έντεκα μικρές ιστορίες για διάφορες καταραμένες ψυχές που ζουν στην παρακμή των καζίνο και του τζόγου, μικροκακοποιούς αλλά και κακοποιημένες γυναίκες, δοσμένες με τέτοιο υπέροχο τρόπο που νιώθεις την εικόνα να σχηματίζεσαι στο μυαλό σου ως έτοιμο σενάριο που περιμένει να αποτυπωθεί σε φιλμ. Νομίζω ότι ο Sean Penn πρέπει να εμπνευστεί από τον Vlautin και να σκηνοθετήσει μία ταινία όπως έκανε με το “Indian Runner” το οποίο βασίζεται στο “Highway Patrolman” του Springsteen από το “Nebraska”.
Δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσεις κάποιο από τα κομμάτια αφού όλα κινούνται σε πάρα πολύ καλό επίπεδο. Στο “Casino Nights” (Casino six nights a week, drinking whiskey and cokes and gambling) το βιολί της Lisa Reitz δίνει μια απόκοσμη αίσθηση ενώ το πιάνο του πολυοργανίστα Paul Brainard (ο οποίος άφησε την χαρακτηριστική pedal steel στην άκρη) στο Disappeared και το Warehouse life (There/s a guy there he owes money to, and the guy sees him too, but it’s too late to leave, broken, blown, lost and blue) συνοδεύει ιδανικά τον Vlautin. Το πιο συγκλονιστικό κομμάτι του δίσκου όμως είναι το “The incident at the Conklin Creek” (Dad said he’d probably only been dead the last couple days, ‘cause there was no smell and you could still see life, life in his face) που με την ύπαρξη μόνο ακουστικής κιθάρας στο υπόβαθρο, σε κάνεις να νιώθεις μια ανατριχίλα λες και βρίσκεσαι αυτόπτης μάρτυρας στο γεγονός...
Όπως όλοι οι δίσκοι που απευθύνονται στην ψυχή, έτσι και το "The Fitzgerald" απαιτεί ακροάσεις για να αποκαλυφθεί όλη η μαγεία του και να τον κάνεις κτήμα σου, αφού κάθε φορά ανακαλύπτεις κάτι που είχε διαφύγει της προσοχής σου. Είναι ένας δίσκος που αξίζει να ακουστεί, από μία πολύ σημαντική μπάντα των καιρών μας.
