Το “Drinking songs” κουβαλούσε στις πλάτες του ένα καταραμένο και συνάμα δυσβάστακτο φορτίο σχεδόν από την εποχή που συνελήφθη ως ιδέα. Και αυτό το φορτίο δεν ήταν άλλο από τη βαριά κληρονομιά που απέκτησε αυτόματα ως το πρώτο έργο του Matt Elliott μετά το “The mess we made”, εκείνο το αριστουργηματικό και άκρως ανατριχιαστικό στολίδι του ’03.
Η χρήση παρελθοντικού χρόνου στο πρώτο ρήμα του κειμένου δεν προήλθε τυχαία. Ακριβώς για το λόγο ότι το “Drinking songs” απέταξε το βάρος που κουβαλούσε για πολλούς μήνες αφού ακούγεται αν όχι το ίδιο άριστο με το πρώτο album του Elliott τουλάχιστον σχεδόν το ίδιο ανατριχιαστικό.
Η τριάδα των ‘The guilty party’, ‘What’s wrong’ και ‘The Kursk’ κινείται στο ίδιο μήκος κύματος με τις συνθέσεις του “The mess we made”, ενώ το εικοσάλεπτο closing track ‘The maid we messed’ με το αναγραμματισμό αλλά και την drum ‘n’ bass έκρηξη του συγγενεύει με το ομώνυμο απόσπασμα από το ντεμπούτο του Elliott.
Οι διαδοχικές ακροάσεις του δίσκου είναι δεδομένες και μεγάλες στον αριθμό – φυσικά κάτι ανάλογο είχε συμβεί και δύο χρόνια πριν. Η ατμόσφαιρα του “Drinking songs” είναι κλειστοφοβική, μεγαλειώδης και μερικές φορές ρετρό. Μιλάμε για ένα μεγάλο μουσικό που έκανε και πάλι το θαύμα του. Στο χέρι σας είναι να μην το αφήσετε απροσπέλαστο.
Δίσκοι σαν τους δύο προσωπικούς του Matt Elliott δεν βγαίνουν, πλέον, τόσο συχνά. Για μένα στη δεκάδα χωρίς δεύτερη σκέψη.
Ανατριχιαστικό, το ξανάλεω…
