Θεωρώ το εξώφυλλο του Grand Prix πέρα για πέρα εύστοχο. Ας υποθέσουμε ότι μπαίνεις σε ένα δισκάδικο και στο ράφι με τη ταμπέλα electro βρίσκεις το συγκεκριμένο cd χωρίς να ξέρεις τίποτα για τους Vive La Fete. Έτσι και σε τραβήξει το εξώφυλλο του Grand Prix θα σε κερδίσει και η μουσική των Vive La Fete.
Ξεκινάς από το δεδομένο ότι είναι electro κυκλοφορία (αυτό το ξέρουμε από την ταμπέλα στο ράφι), ξεχωρίζεις το sexy και γεμάτο αυτοπεποίθηση στυλ της ξανθιάς τύπισσας, τo σκοτεινό μαύρο ντύσιμο με επιθετικά δερμάτινα και το gothic μακιγιάζ του τύπου στο background. Όλα αυτά πίσω από punk attitude του ελαφρά ωριμασμένου ζευγαριού που φαίνεται να έχει φάει τα νιάτα του στα rock καταγώγια.
Βάζεις στη συνέχεια το cd στο στερεοφωνικό και συναντάς την ηχητική πλευρά όσων παρατήρησες στο εξώφυλλο. Η ερμηνεία της Els Pynoo σχετικά ωμή αλλά με πολλά sexy υπονοούμενα και αρκετή αυτοπεποίθηση παρ' ότι η φωνή της τελικά δεν είναι και κάτι το σπουδαίο. Στο background electro beats και new wave μπάσο τα οποία προέρχονται από τον Danny Mommens, ο οποίος σαφώς και έχει φάει τα νιάτα του σε καταγώγια σαν μπασίστας των Deus.
Το μουσικό στυλ είναι ένας συνδυασμός από Blondie, Visage, Cure και -για να έρθουμε και λίγο στο παρόν- Fisherspooner. Φαντάζομαι ότι η Els ακούει πολλά girl groups από τα 60s, ο Danny αρκετό new wave από τα 80s και όταν βγαίνουν μαζί περνάνε όλη τη νύχτα σε electro clubs. H δομή των τραγουδιών είναι εξαιρετικά απλή και λιτή (λογικό θα μου πείτε μια και είναι ένας δίσκος electro και όχι συμφωνικής μουσικής). Drum machine, synths, μπάσο και καμιά κιθάρα αραιά και που. Με λίγα λόγια τραγούδια ιδανικά για alternative clubs μια και είναι απλά, αξιομνημόνευτα και σίγουρα σε ταρακουνούν.
Πιο "βρώμικοι" από τους Ladytron, πιο goth από τους Adult, πιο sexy από τους Fischerspooner ... αυτοί είναι οι Vive La Fete. Το Grand Prix είναι καλοφτιαγμένο, ακούγεται ευχάριστα, χορεύεται ακόμα πιο ευχάριστα αλλά δυστυχώς δεν απογειώνεται σε καμιά στιγμή και ούτε πρόκειται να σε κρατήσει κοντά του για πάρα πολλά ακούσματα.
